Sr# 1 archived icon L. Wenzel, 60x70cm, landschap met koeien, olieverf op linnen, afmeting incl. lijst 80x90cm
L. Wenzel, 1885-1972
Omschrijving
Sr# 1 archived icon Jan Zoetelief Tromp, 1872-1947, Hette (de dochter van Jan Zoetelief Tromp gedateerd 1909), olieverf op linnen, afmeting 28x31,5cm doekmaat, herkomst Simonis en Buunk, nr.1
Jan Zoetelief Tromp, 1872-1947
Omschrijving
Sr# 3 archived icon Dorpsgezicht met bruiloft, J.J. Zuidema Broos, 55x68,5cm doekmaat.
J.J. Zuidema Broos, 3, 1833-1882
Omschrijving
Sr# 9 archived icon Bosgezicht, olieverf op linnen, afmeting 70x80cm doekmaat
Piet Wijngaerdt, 1873-1964
Omschrijving
Sr# 10 archived icon Haarzuilens bij Utrecht, Andries Verleur, afmeting 60x80cm doekmaat
Andries-Verleur archief 1
Omschrijving
Sr# 10 archived icon E.J. Verboeckhoven, landschap met schapen, olieverf op paneel, afmeting 14,5x20,5cm paneelmaat
E.J. Verboeckhoven, 10, 1798-1881
Omschrijving
Sr# 11 archived icon Andries Verleur, boerenerf, afmeting 77x134cm doekmaat
Andries Verleur archief 2
Omschrijving
Sr# 12 archived icon Korenschoven, Andries Verleur, 1876-1953, afmeting 40x50cm doekmaat
Andries Verleur archief 3
Omschrijving
Sr# 13 archived icon Vissersbootje, olieverf op linnen bevestigd op paneel, afmeting 34x30cm paneelmaat
L. van der Vlist, 1894-1962
Omschrijving
Sr# 13 archived icon Houthakkers in het bos, Andries Verleur, 1876-1953, afmeting 36x48cm paneelmaat
Andries Verleur archief 4
Omschrijving
Sr# 19 archived icon Eekhoorn, gouache op schilderkarton, afmeting 38x38cm beeldmaat
Jan Weenink, geb. 1946
Omschrijving
Sr# 20 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, 45x70cm doekmaat
Theo Wolvecamp, 1925-1992
Omschrijving
Sr# 21 archived icon Hert, gouache op schilderkarton, afmeting 40x40cm beeldmaat
Jan Weenink, geb. 1946
Omschrijving
Sr# 21 archived icon L. v.d. Vlist, Giethoorn, olieverf op linnen, afmeting 38x55cm doekmaat, nr. 21
L. v.d. Vlist, 1894-1962
Omschrijving
Sr# 24 archived icon Wolf, gouache op schilderskarton, afmeting 39x39cm beeldmaat
Jan Weenink, geb. 1946
Omschrijving
Sr# 25 archived icon Historisch document van Oud Rotterdam rond 1920. Leuvehaven W.Z. tegenover Wolfshoek, Zeevismarkt en Blaak, olieverf op linnen, afmeting 30x40cm doekmaat
P.J.A. Wagemans, 1879-1955
Omschrijving
Sr# 26 archived icon Chimpansee, gouache op schilderkarton, afmeting 44x44cm beeldmaat
Jan Weenink, geb. 1946
Omschrijving
Sr# 27 archived icon Rivierbedding in bloei, olieverf op linnen, afmeting 60x90cm doekmaat
H.J. Wijngaard, 1922-2012
Omschrijving
Sr# 27 archived icon Arend, gouache op schilderskarton, afmeting 36x37cm beeldmaat
Jan Weenink, geb. 1946
Omschrijving
Sr# 29 archived icon Ringstaart aapjes, gouache op schilderkarton, afmeting 35x35cm beeldmaat
Jan Weenink, geb. 1946
Omschrijving
Sr# 29 archived icon Riviergezicht, olieverf op linnen, afmeting 60x90cm doekmaat
H.J. Wijngaard, 1922-2012
Omschrijving
Sr# 30 archived icon J.H. Weijns, olieverf op linnen, afmeting 82x91cm doekmaat
J.H.Weijns archief 1
Omschrijving
Sr# 30 archived icon Arie Wassenburg, olieverf op linnen, afmeting 40x80cm doekmaat, afmeting inclusief lijst 54x94cm, nr. 30
A. Wassenburg, 1896-1970
Omschrijving
Sr# 31 archived icon Poema, gouache op schilderkarton, afmeting 40x40cm beeldmaat
Jan Weenink, geb. 1946
Omschrijving
Sr# 31 archived icon Weijns, J.H.Weijns,Harm Weijns, kind met pop, olieverf op linnen, afmeting 38x49cm doekmaat
J.H.Weijns archief 2
Omschrijving
Sr# 32 archived icon Weijns, J.H.Weijns, Harm Weijns, boerenerf, afmeting 65x100cm doekmaat
J.H.Weijns archief 3
Omschrijving
Sr# 39 archived icon Kleine Panda, gouache op schilderskarton, afmeting 44x54cm
Jan Weenink, geb. 1946
Omschrijving
Sr# 39 archived icon Stalinterieur, olieverf op paneel, afmeting 27x36cm paneelmaat
A. Verhoesen, 39, 1806-1881
Omschrijving
Sr# 39 archived icon Wouterus Verschuur, de muziekkamer, olieverf op paneel, afmeting 19,5x24,8cm paneelmaat, nr. 39
W. Verschuur, 1812-1874
Omschrijving
Sr# 40 archived icon After Party, olieverf op linnen, afmeting 50x60cm doekmaat
Hennie van der Vegt, geb. 1953
Omschrijving
Sr# 40 archived icon Riviergezicht, olieverf op linnen, afmeting 60x90cm doekmaat
H.J. Wijngaard, 40, 1922-2012
Omschrijving
Sr# 40 archived icon Riviergezicht, olieverf op linnen, afmeting 60x90cm doekmaat
H.J. Wijngaard, 40, 1922-2012
Omschrijving
Sr# 41 archived icon Gryzzlybeer, gouache op schilderkarton, afmeting 44x54cm beeldmaat
Jan Weenink, geb. 1946
Omschrijving
Sr# 41 archived icon Interieur, olieverf op linnen, afmeting 53x65cm doekmaat.
J. Weiland, 41, 1856-1909
Omschrijving
Sr# 48 archived icon Ben Viegers, grachtenaanzicht, afmeting 48x53cm beeldmaat, olieverf op schilder karton, nr. 48
Ben Viegers, 1886-1947
Omschrijving
Sr# 49 archived icon Landschap met eenden, afgebeeld in de monografie van A.J. Zwart pagina 40, olieverf op linnen, afmeting 50x60cm doekmaat
A.J. Zwart, 1903-1981
Omschrijving
Sr# 49 archived icon A.J. Zwart, olieverf op linnen, afmeting 40x50cm doekmaat, poldergezicht
A.J. Zwart, 1903-1981
Omschrijving
Sr# 49 archived icon A.J. Zwart, het voormalige Hoge Huis in Nieuwkoop, olieverf op linnen, afmeting 40x60cm doekmaat, nr. 49
A.J. Zwart, 1903-1981
Omschrijving
Sr# 49 archived icon Ben Viegers, landschap met dorpsgezicht, olieverf op linnen, afmeting 30x40cm doekmaat, nr. 49
Ben Viegers, 1886-1947
Omschrijving
Sr# 50 archived icon Puppie, olieverf op paneel, afmeting inclusief lijst 13x15cm
Dick de Vries archief 30
Omschrijving
Sr# 50 archived icon Theo Zwaga, 24x30cm doekmaat
Theo Zwaga archief 50
Omschrijving
Sr# 50 archived icon Theo Zwaga, 24x30cm doekmaat
Theo Zwaga archief 51
Omschrijving
Sr# 50 archived icon Melchior Zeiss, rozebottel, afmeting 25x30cm paneelmaat
Melchior Zeiss archief 50
Omschrijving
Sr# 50 archived icon Straatje in Elburg, olieverf op linnen, afmeting 60x80cm doekmaat, nr. 50
Ben Viegers, 1886-1947
Omschrijving
Sr# 50 archived icon A.J.Zwart, Zuilichem bij de Waal, olieverf op linnen, afmeting 50x60cm doekmaat, nr. 50
A.J.Zwart, 1903-1981
Omschrijving
Sr# 51 archived icon Mels Zeiss, hortensia, 20x25cm paneelmaat
Mels Zeiss archief 51
Omschrijving
Sr# 52 archived icon Theo Zwaga, afmeting 40x50cm doekmaat
Theo Zwaga archief 52
Omschrijving
Sr# 52 archived icon Mels Zeiss, Oostindische kers op vaas, afmeting 30x40cm paneelmaat
Mels Zeiss archief 52
Omschrijving
Sr# 53 archived icon Zeiss, M. Zeiss, Mels Zeiss, sneeuwbesjes, afmeting 25x30cm paneelmaat
Mels Zeiss archief 53
Omschrijving
Sr# 54 archived icon Zeiss, M. Zeiss, Mels Zeiss, takjes met besjes op pot, afmeting 30x35cm paneelmaat
Mels-Zeiss archief 54
Omschrijving
Sr# 55 archived icon Walrus, gouache op schilderkarton, 38x39cm beeldmaat
Jan Weenink archief 55
Omschrijving
Sr# 55 archived icon Tijgerstudie, gouache op schilderskarton, afmeting 50x70cm beeldmaat
Jan Weenink archief 55
Omschrijving
Sr# 55 archived icon Mus op tak, olieverf op paneel, afmeting 15x30cm paneelmaat
Jan Weenink archief 55
Omschrijving
Sr# 55 archived icon Zeiss, M. Zeiss, Mels Zeiss, violen op vaas, afmeting 19x25cm paneelmaat
Mels Zeiss archief 55
Omschrijving
Sr# 56 archived icon Zeiss, M. Zeiss, Melchior Zeiss, afmeting 30x40cm paneelmaat
Melchior Zeiss archief 56
Omschrijving
Sr# 57 archived icon Gazelle, De
Jan Weenink archief 57
Omschrijving
Sr# 57 archived icon Zeiss, M. Zeiss, Melchior Zeiss 1937-,Oost Indische kers, afmeting 30x40cm paneelmaat
Melchior Zeiss archief 57
Omschrijving
Sr# 58 P.G. Vertin, olieverf op paneel, afmeting 41,5x30,5cm paneelmaat, stadsgezicht in de winter, archief
P.G. Vertin, 58, 1819-1893
Omschrijving
Sr# 59 archived icon Annemarie van Wolde, halfnaakt, olieverf op linnen, afmeting 40x50cm doekmaat, nr. 59
Annemarie van Wolde, geb. 1921,
Omschrijving
Sr# 60 archived icon Portret van Princes Catherine, olieverf op paneel, afmeting 30x30cm paneelmaat
Dick de Vries, 1948-2018
Omschrijving
Sr# 60 archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers, 60,1886-1947
Omschrijving
Sr# 60 archived icon Rivieroever, olieverf op linnen, afmeting 60x90cm doekmaat.
H.J. Wijngaard, 60, 1922-2012
Omschrijving
Sr# 60 archived icon Boerenerf in de bloei met kippen, olieverf op linnen, afmeting 33x44cm doekmaat
Ben Viegers, 60, 1886-1947
Omschrijving
Sr# 60 archived icon Bij Nieuwkoop, olieverf op linnen, afmeting 40x80cm doekmaat
A.J. Zwart, 1903-1981
Omschrijving
Sr# 60 archived icon Riviergezicht, olieverf op linnen, afmeting 60x90cm doekmaat
H.J. Wijngaard, 1922-2012
Omschrijving
Sr# 60 archived icon H.J. Wijngaard, riviergez., olieverf op linnen, afmeting 50x70cm doekmaat
H.J. Wijngaard, 1922-2012
Omschrijving
Sr# 60 archived icon Ben Viegers, kippen voerende boerin omgeving Nunspeet, olieverf op linnen, afmeting 40x60cm doekmaat, herkomst Simonis en Buunk
Ben Viegers, 60, 1886-1947
Omschrijving
Sr# 60 archived icon Jan Weenink, mussen op een emmer, olieverf op paneel, afmeting 50x60cm paneelmaat
Jan Weenink, 60, geb. 1946
Omschrijving
Sr# 60 archived icon A.J. Zwart, korenvelden bij de Havelterberg (Drenthe), olieverf op linnen, afmeting 40x50cm doekmaat, nr. 60
A.J.Zwart, 1903-1981
Omschrijving
Sr# 60 archived icon A.J. Zwart, boerenerf, olieverf op linnen, afmeting 40x50cm doekmaat, nr. 60
A.J. Zwart, 1903-1981,
Omschrijving
Sr# 62 archived icon Theo van Gogh, olieverf op linnen, afmeting 60x90cm doekmaat
Dick de Vries archief 53
Omschrijving
Sr# 62 archived icon Andries Verleur, olieverf op linnen, afmeting 40x50cm doekmaat, molen bij Zuylen, 62
Andries Verleur, 1876-1953
Omschrijving
Sr# 65 archived icon A.J. Zwart, bloemstilleven, olieverf op linnen, afmeting 60x70cm doekmaat, nr. 65
A.J. Zwart, 1903-1981
Omschrijving
Sr# 65 archived icon H.J. Wijngaard, 1922-2012, olieverf op linnen, riviergezicht, afmeting 60x90 doekmaat, nr. 65
H.J. Wijngaard, 1922-2012
Omschrijving
Sr# 66 archived icon J.A. Vrolijk, stadsgezicht in de winter, olieverf op paneel, afmeting 23x16,5cm paneelmaat
J.A. Vrolijk, 66, 1834-1862
Omschrijving
Sr# 70 archived icon Boten bij een boerderij, afgebeeld in de monografie van A.J. Zwart op pagina 47, olieverf op linnen, afmeting 40x50cm doekmaat
A.J. Zwart archief
Omschrijving
Sr# 70 archived icon Pim Fortuyn (portret), olieverf op linnen, afmeting 80x100cm doekmaat
Dick de Vries archief 52
Omschrijving
Sr# 70 archived icon Rene Ziedses des Plantes, gemengde techniek op hout, afmeting 45x45cm
Rene Ziedses des Plantes, 70
Omschrijving
Sr# 70 archived icon Jan te Wierik, vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 140x160cm doekmaat, nr. 70
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 70 archived icon A.J. Zwart, olieverf op linnen, afmeting 60x70cm doekmaat, boerderij in de winter, nr. 70
A.J. Zwart, 1903-1981
Omschrijving
Sr# 72 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 80x55cm doekmaat
Theo Wolvecamp, 1925-1992
Omschrijving
Sr# 74 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 29x40cm doekmaat
Theo Wolvecamp, 1925-1992
Omschrijving
Sr# 77 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 100x90cm doekmaat
Theo Wolvecamp, 1925-1992
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie (Jan te Wierik)
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Wierik, Jan te Wierik is geboren te Hengelo op 17 maart 1954. Jan gebruikt doorgaans voor zijn werk diverse materialen. Werkt op alle ondergronden die hij daarvoor geschikt acht. Olieverf, acrylaten, pigmenten en lakacryl kan hij afzonderijk gebruiken, maar een combinatie hiervan, waardoor de meest bijzondere effecten optreden, zal hij niet schuwen. Hij denkt niet na en gaat terug naar het kind zijn en brengt op een zodanige speelse wijze een compositie tot stand die abstrakt kan zijn maar ook figuren, fabeldieren en landschappen op kunnen roepen die uitsluitend het denkvermogen van een kind kan evenaren. Kort samengevat Jan is een kunstenaar die al zijn oergedachten van binnen uit vorm geeft op het doek. Uit zijn werk spreekt dan ook beklemming, hilariteit, tragiek, liefde en verdriet maar nooit berusting. Hij leeft voor de kunst en een bepaalde drijfveer in hem draagt ertoe bij dat alles wat hij voelt, meemaakt, ondervindt en ziet in zijn eigen vorm een beeld moet geven. Jan te Wierik exposeerde ondermeer in Amsterdam, Deventer, Groningen, Laren (Singermuseum), Enschede (Rijksmuseum Twente), Bocholt (Duitsland), Epe (Duitsland), NewYork (VS) etc. Jan te Wierik is op 24 augustus 2002 helaas overleden.
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Wierik, Jan te Wierik is geboren te Hengelo op 17 maart 1954. Jan gebruikt doorgaans voor zijn werk diverse materialen. Werkt op alle ondergronden die hij daarvoor geschikt acht. Olieverf, acrylaten, pigmenten en lakacryl kan hij afzonderijk gebruiken, maar een combinatie hiervan, waardoor de meest bijzondere effecten optreden, zal hij niet schuwen. Hij denkt niet na en gaat terug naar het kind zijn en brengt op een zodanige speelse wijze een compositie tot stand die abstrakt kan zijn maar ook figuren, fabeldieren en landschappen op kunnen roepen die uitsluitend het denkvermogen van een kind kan evenaren. Kort samengevat Jan is een kunstenaar die al zijn oergedachten van binnen uit vorm geeft op het doek. Uit zijn werk spreekt dan ook beklemming, hilariteit, tragiek, liefde en verdriet maar nooit berusting. Hij leeft voor de kunst en een bepaalde drijfveer in hem draagt ertoe bij dat alles wat hij voelt, meemaakt, ondervindt en ziet in zijn eigen vorm een beeld moet geven. Jan te Wierik exposeerde ondermeer in Amsterdam, Deventer, Groningen, Laren (Singermuseum), Enschede (Rijksmuseum Twente), Bocholt (Duitsland), Epe (Duitsland), NewYork (VS) etc. Jan te Wierik is op 24 augustus 2002 helaas overleden.
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Wierik, Jan te Wierik is geboren te Hengelo op 17 maart 1954. Jan gebruikt doorgaans voor zijn werk diverse materialen. Werkt op alle ondergronden die hij daarvoor geschikt acht. Olieverf, acrylaten, pigmenten en lakacryl kan hij afzonderijk gebruiken, maar een combinatie hiervan, waardoor de meest bijzondere effecten optreden, zal hij niet schuwen. Hij denkt niet na en gaat terug naar het kind zijn en brengt op een zodanige speelse wijze een compositie tot stand die abstrakt kan zijn maar ook figuren, fabeldieren en landschappen op kunnen roepen die uitsluitend het denkvermogen van een kind kan evenaren. Kort samengevat Jan is een kunstenaar die al zijn oergedachten van binnen uit vorm geeft op het doek. Uit zijn werk spreekt dan ook beklemming, hilariteit, tragiek, liefde en verdriet maar nooit berusting. Hij leeft voor de kunst en een bepaalde drijfveer in hem draagt ertoe bij dat alles wat hij voelt, meemaakt, ondervindt en ziet in zijn eigen vorm een beeld moet geven. Jan te Wierik exposeerde ondermeer in Amsterdam, Deventer, Groningen, Laren (Singermuseum), Enschede (Rijksmuseum Twente), Bocholt (Duitsland), Epe (Duitsland), NewYork (VS) etc. Jan te Wierik is op 24 augustus 2002 helaas overleden.
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Wierik, Jan te Wierik is geboren te Hengelo op 17 maart 1954. Jan gebruikt doorgaans voor zijn werk diverse materialen. Werkt op alle ondergronden die hij daarvoor geschikt acht. Olieverf, acrylaten, pigmenten en lakacryl kan hij afzonderijk gebruiken, maar een combinatie hiervan, waardoor de meest bijzondere effecten optreden, zal hij niet schuwen. Hij denkt niet na en gaat terug naar het kind zijn en brengt op een zodanige speelse wijze een compositie tot stand die abstrakt kan zijn maar ook figuren, fabeldieren en landschappen op kunnen roepen die uitsluitend het denkvermogen van een kind kan evenaren. Kort samengevat Jan is een kunstenaar die al zijn oergedachten van binnen uit vorm geeft op het doek. Uit zijn werk spreekt dan ook beklemming, hilariteit, tragiek, liefde en verdriet maar nooit berusting. Hij leeft voor de kunst en een bepaalde drijfveer in hem draagt ertoe bij dat alles wat hij voelt, meemaakt, ondervindt en ziet in zijn eigen vorm een beeld moet geven. Jan te Wierik exposeerde ondermeer in Amsterdam, Deventer, Groningen, Laren (Singermuseum), Enschede (Rijksmuseum Twente), Bocholt (Duitsland), Epe (Duitsland), NewYork (VS) etc. Jan te Wierik is op 24 augustus 2002 helaas overleden.
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Wierik, Jan te Wierik is geboren te Hengelo op 17 maart 1954. Jan gebruikt doorgaans voor zijn werk diverse materialen. Werkt op alle ondergronden die hij daarvoor geschikt acht. Olieverf, acrylaten, pigmenten en lakacryl kan hij afzonderijk gebruiken, maar een combinatie hiervan, waardoor de meest bijzondere effecten optreden, zal hij niet schuwen. Hij denkt niet na en gaat terug naar het kind zijn en brengt op een zodanige speelse wijze een compositie tot stand die abstrakt kan zijn maar ook figuren, fabeldieren en landschappen op kunnen roepen die uitsluitend het denkvermogen van een kind kan evenaren. Kort samengevat Jan is een kunstenaar die al zijn oergedachten van binnen uit vorm geeft op het doek. Uit zijn werk spreekt dan ook beklemming, hilariteit, tragiek, liefde en verdriet maar nooit berusting. Hij leeft voor de kunst en een bepaalde drijfveer in hem draagt ertoe bij dat alles wat hij voelt, meemaakt, ondervindt en ziet in zijn eigen vorm een beeld moet geven. Jan te Wierik exposeerde ondermeer in Amsterdam, Deventer, Groningen, Laren (Singermuseum), Enschede (Rijksmuseum Twente), Bocholt (Duitsland), Epe (Duitsland), NewYork (VS) etc. Jan te Wierik is op 24 augustus 2002 helaas overleden.
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Wierik, Jan te Wierik is geboren te Hengelo op 17 maart 1954. Jan gebruikt doorgaans voor zijn werk diverse materialen. Werkt op alle ondergronden die hij daarvoor geschikt acht. Olieverf, acrylaten, pigmenten en lakacryl kan hij afzonderijk gebruiken, maar een combinatie hiervan, waardoor de meest bijzondere effecten optreden, zal hij niet schuwen. Hij denkt niet na en gaat terug naar het kind zijn en brengt op een zodanige speelse wijze een compositie tot stand die abstrakt kan zijn maar ook figuren, fabeldieren en landschappen op kunnen roepen die uitsluitend het denkvermogen van een kind kan evenaren. Kort samengevat Jan is een kunstenaar die al zijn oergedachten van binnen uit vorm geeft op het doek. Uit zijn werk spreekt dan ook beklemming, hilariteit, tragiek, liefde en verdriet maar nooit berusting. Hij leeft voor de kunst en een bepaalde drijfveer in hem draagt ertoe bij dat alles wat hij voelt, meemaakt, ondervindt en ziet in zijn eigen vorm een beeld moet geven. Jan te Wierik exposeerde ondermeer in Amsterdam, Deventer, Groningen, Laren (Singermuseum), Enschede (Rijksmuseum Twente), Bocholt (Duitsland), Epe (Duitsland), NewYork (VS) etc. Jan te Wierik is op 24 augustus 2002 helaas overleden.
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie (Jan te Wierik)
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Jan te Wierik
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Wierik, Jan te Wierik is geboren te Hengelo op 17 maart 1954. Jan gebruikt doorgaans voor zijn werk diverse materialen. Werkt op alle ondergronden die hij daarvoor geschikt acht. Olieverf, acrylaten, pigmenten en lakacryl kan hij afzonderijk gebruiken, maar een combinatie hiervan, waardoor de meest bijzondere effecten optreden, zal hij niet schuwen. Hij denkt niet na en gaat terug naar het kind zijn en brengt op een zodanige speelse wijze een compositie tot stand die abstrakt kan zijn maar ook figuren, fabeldieren en landschappen op kunnen roepen die uitsluitend het denkvermogen van een kind kan evenaren. Kort samengevat Jan is een kunstenaar die al zijn oergedachten van binnen uit vorm geeft op het doek. Uit zijn werk spreekt dan ook beklemming, hilariteit, tragiek, liefde en verdriet maar nooit berusting. Hij leeft voor de kunst en een bepaalde drijfveer in hem draagt ertoe bij dat alles wat hij voelt, meemaakt, ondervindt en ziet in zijn eigen vorm een beeld moet geven. Jan te Wierik exposeerde ondermeer in Amsterdam, Deventer, Groningen, Laren (Singermuseum), Enschede (Rijksmuseum Twente), Bocholt (Duitsland), Epe (Duitsland), NewYork (VS) etc. Jan te Wierik is op 24 augustus 2002 helaas overleden.
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Wierik, Jan te Wierik is geboren te Hengelo op 17 maart 1954. Jan gebruikt doorgaans voor zijn werk diverse materialen. Werkt op alle ondergronden die hij daarvoor geschikt acht. Olieverf, acrylaten, pigmenten en lakacryl kan hij afzonderijk gebruiken, maar een combinatie hiervan, waardoor de meest bijzondere effecten optreden, zal hij niet schuwen. Hij denkt niet na en gaat terug naar het kind zijn en brengt op een zodanige speelse wijze een compositie tot stand die abstrakt kan zijn maar ook figuren, fabeldieren en landschappen op kunnen roepen die uitsluitend het denkvermogen van een kind kan evenaren. Kort samengevat Jan is een kunstenaar die al zijn oergedachten van binnen uit vorm geeft op het doek. Uit zijn werk spreekt dan ook beklemming, hilariteit, tragiek, liefde en verdriet maar nooit berusting. Hij leeft voor de kunst en een bepaalde drijfveer in hem draagt ertoe bij dat alles wat hij voelt, meemaakt, ondervindt en ziet in zijn eigen vorm een beeld moet geven. Jan te Wierik exposeerde ondermeer in Amsterdam, Deventer, Groningen, Laren (Singermuseum), Enschede (Rijksmuseum Twente), Bocholt (Duitsland), Epe (Duitsland), NewYork (VS) etc. Jan te Wierik is op 24 augustus 2002 helaas overleden.
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie (Jan te Wierik)
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Kustgezicht met figuren, olieverf op linnen bevestigd op paneel, afmeting 50x70cm paneelmaat
W. Witjens, 1884-1962
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Wierik, Jan te Wierik is geboren te Hengelo op 17 maart 1954. Jan gebruikt doorgaans voor zijn werk diverse materialen. Werkt op alle ondergronden die hij daarvoor geschikt acht. Olieverf, acrylaten, pigmenten en lakacryl kan hij afzonderijk gebruiken, maar een combinatie hiervan, waardoor de meest bijzondere effecten optreden, zal hij niet schuwen. Hij denkt niet na en gaat terug naar het kind zijn en brengt op een zodanige speelse wijze een compositie tot stand die abstrakt kan zijn maar ook figuren, fabeldieren en landschappen op kunnen roepen die uitsluitend het denkvermogen van een kind kan evenaren. Kort samengevat Jan is een kunstenaar die al zijn oergedachten van binnen uit vorm geeft op het doek. Uit zijn werk spreekt dan ook beklemming, hilariteit, tragiek, liefde en verdriet maar nooit berusting. Hij leeft voor de kunst en een bepaalde drijfveer in hem draagt ertoe bij dat alles wat hij voelt, meemaakt, ondervindt en ziet in zijn eigen vorm een beeld moet geven. Jan te Wierik exposeerde ondermeer in Amsterdam, Deventer, Groningen, Laren (Singermuseum), Enschede (Rijksmuseum Twente), Bocholt (Duitsland), Epe (Duitsland), NewYork (VS) etc. Jan te Wierik is op 24 augustus 2002 helaas overleden.
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 100x150cm doekmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Kustgezicht, olieverf op linnen, afmeting 100x150cm doekmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 72x100cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie, acryl op MDF paneel, afmeting 72x102cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 34x41cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon 100x120cm doekmaat olieverf
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 100x130cm doekmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 100x150cm doekmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 120x170cm doekmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 130x240cm doekmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek op papier bevestigd op paneel, afmeting 41x50cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 51x62cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 60x80cm beeldmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 64x72cm beeldmaat, prijs is inclusief de lijst
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 66x84cm beeldmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 70x90cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 72x100cm beeldmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 73x103cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 72x102cm paneelmaat, afmeting inclusief lijst 86x116cm
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 90x110cm doekmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Schip op volle zee, olieverf op linnen, afmeting 150x100cm doekmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek op papier, afmeting inclusief lijst 27x30cm
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie, gem. techniek, afmeting 70x98cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 40x48cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 100x130cm, prijs is inclusief lijst, Optie
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 100x150cm doekmaat, prijs is inclusief lijst, nr. 80
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 100x150cm
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Riviergezicht, olieverf op linnen, afmeting 60x90cm doekmaat
H.J. Wijngaard, 1922-2012
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 90x130cm doekmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 90x90cm doekmaat, nu 3750,- euro, optie
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon De Hooigracht in de winter te Den Haag, gouache op schilderkarton, afmeting 24x30cm beeldmaat, incl. museumglas.
Ben Viegers, 80, 1886-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Jan te Wierik, acryl op paneel, afmeting 55x65cm paneelmaat, nr. 80
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Jan te Wierik, 1954-2002, afmeting 60x70cm paneelmaat, nr. 80
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Jan te Wierik, 1954-2002, afmeting 61x72cm paneelmaat, nr. 80
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Jan te Wierik, afmeting 61x72cm paneel, nr. 80
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Jan te Wierik, afmeting 70x98cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Jan te Wierik, afmeting 61x90cm paneelmaat, nr. 80
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Jan te Wierik, gemengde techniek op paneel, afmeting 22x34cm paneelmaat, afmeting incl. lijst 41x52cm, no 80
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Jan te Wierik, gemengde techniek op paneel, afmeting 22x34cm paneelmaat, afmeting incl. lijst 41x52cm, nr. 80
Jan te Wierik, incl. lijst
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Jan te Wierik, afmeting 42x52cm paneelmaat, gemengde techniek olie/acryl, nr 80
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Jan te Wierik, afmeting 50x70cm paneelmaat, gemengde techniek, nr. 80
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Jan te Wierik, acryl/olieverf op paneel, afmeting 50x70cm paneelmaat, nr. 80
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Jan te Wierik, afmeting 52x66cm paneelmaat, nr. 11
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Jan te Wierik, acryl/olieverf op paneel, afmeting 63x72cm paneelmaat, nr. 80
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Jan te Wierik, afmeting 80x120cm doekmaat, nr. 80
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Jan te Wierik, olieverf op linnen, afmeting 85x120cm doekmaat, nr. 80
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Jan te Wierik, afmeting 70x92cm paneelmaat, gemengde techniek op paneel, nr 80
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 80 archived icon A.J.-Zwart, bloemstilleven op vaas, olieverf op paneel, afmeting 50x60cm paneelmaat, nr. 80
A.J.-Zwart, 1903-1981
Omschrijving
Sr# 80 archived icon A.J. Zwart, olieverf op linnen, bloemstilleven, afmeting 50x60cm doekmaat, nr. 80
A.J. Zwart, 1903-1981
Omschrijving
Sr# 81 archived icon Jan te Wierik, afmeting 60x80cm paneelmaat, gemengde techniek olie/acryl, nr 81
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 84 archived icon Jan te Wierik, olieverf op linnen, afmeting 130x190cm doekmaat, nr 84
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Wierik, Jan te Wierik is geboren te Hengelo op 17 maart 1954. Jan gebruikt doorgaans voor zijn werk diverse materialen. Werkt op alle ondergronden die hij daarvoor geschikt acht. Olieverf, acrylaten, pigmenten en lakacryl kan hij afzonderijk gebruiken, maar een combinatie hiervan, waardoor de meest bijzondere effecten optreden, zal hij niet schuwen. Hij denkt niet na en gaat terug naar het kind zijn en brengt op een zodanige speelse wijze een compositie tot stand die abstrakt kan zijn maar ook figuren, fabeldieren en landschappen op kunnen roepen die uitsluitend het denkvermogen van een kind kan evenaren. Kort samengevat Jan is een kunstenaar die al zijn oergedachten van binnen uit vorm geeft op het doek. Uit zijn werk spreekt dan ook beklemming, hilariteit, tragiek, liefde en verdriet maar nooit berusting. Hij leeft voor de kunst en een bepaalde drijfveer in hem draagt ertoe bij dat alles wat hij voelt, meemaakt, ondervindt en ziet in zijn eigen vorm een beeld moet geven. Jan te Wierik exposeerde ondermeer in Amsterdam, Deventer, Groningen, Laren (Singermuseum), Enschede (Rijksmuseum Twente), Bocholt (Duitsland), Epe (Duitsland), NewYork (VS) etc. Jan te Wierik is op 24 augustus 2002 helaas overleden.
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Jan te Wierik (Hengelo, 1954) was a colorful, very special man and a passionate artist. He was self-taught and became known as abstract expressionist painter. He was also a meritorious poet, sculptor and musician. Unfortunately Wierik January to 48 at early age of deceased. The intention of his work remained unchanged but the expressiveness of the figures shown in this way was reinforced. Despite the more obvious configuration still worked from the immediate emotion, by impulsive acts. He seldom worked with a preconceived plan.
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Wierik, Jan te Wierik is geboren te Hengelo op 17 maart 1954. Jan gebruikt doorgaans voor zijn werk diverse materialen. Werkt op alle ondergronden die hij daarvoor geschikt acht. Olieverf, acrylaten, pigmenten en lakacryl kan hij afzonderijk gebruiken, maar een combinatie hiervan, waardoor de meest bijzondere effecten optreden, zal hij niet schuwen. Hij denkt niet na en gaat terug naar het kind zijn en brengt op een zodanige speelse wijze een compositie tot stand die abstrakt kan zijn maar ook figuren, fabeldieren en landschappen op kunnen roepen die uitsluitend het denkvermogen van een kind kan evenaren. Kort samengevat Jan is een kunstenaar die al zijn oergedachten van binnen uit vorm geeft op het doek. Uit zijn werk spreekt dan ook beklemming, hilariteit, tragiek, liefde en verdriet maar nooit berusting. Hij leeft voor de kunst en een bepaalde drijfveer in hem draagt ertoe bij dat alles wat hij voelt, meemaakt, ondervindt en ziet in zijn eigen vorm een beeld moet geven. Jan te Wierik exposeerde ondermeer in Amsterdam, Deventer, Groningen, Laren (Singermuseum), Enschede (Rijksmuseum Twente), Bocholt (Duitsland), Epe (Duitsland), NewYork (VS) etc. Jan te Wierik is op 24 augustus 2002 helaas overleden.
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Wierik, Jan te Wierik is geboren te Hengelo op 17 maart 1954. Jan gebruikt doorgaans voor zijn werk diverse materialen. Werkt op alle ondergronden die hij daarvoor geschikt acht. Olieverf, acrylaten, pigmenten en lakacryl kan hij afzonderijk gebruiken, maar een combinatie hiervan, waardoor de meest bijzondere effecten optreden, zal hij niet schuwen. Hij denkt niet na en gaat terug naar het kind zijn en brengt op een zodanige speelse wijze een compositie tot stand die abstrakt kan zijn maar ook figuren, fabeldieren en landschappen op kunnen roepen die uitsluitend het denkvermogen van een kind kan evenaren. Kort samengevat Jan is een kunstenaar die al zijn oergedachten van binnen uit vorm geeft op het doek. Uit zijn werk spreekt dan ook beklemming, hilariteit, tragiek, liefde en verdriet maar nooit berusting. Hij leeft voor de kunst en een bepaalde drijfveer in hem draagt ertoe bij dat alles wat hij voelt, meemaakt, ondervindt en ziet in zijn eigen vorm een beeld moet geven. Jan te Wierik exposeerde ondermeer in Amsterdam, Deventer, Groningen, Laren (Singermuseum), Enschede (Rijksmuseum Twente), Bocholt (Duitsland), Epe (Duitsland), NewYork (VS) etc. Jan te Wierik is op 24 augustus 2002 helaas overleden.
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Wierik, Jan te Wierik is geboren te Hengelo op 17 maart 1954. Jan gebruikt doorgaans voor zijn werk diverse materialen. Werkt op alle ondergronden die hij daarvoor geschikt acht. Olieverf, acrylaten, pigmenten en lakacryl kan hij afzonderijk gebruiken, maar een combinatie hiervan, waardoor de meest bijzondere effecten optreden, zal hij niet schuwen. Hij denkt niet na en gaat terug naar het kind zijn en brengt op een zodanige speelse wijze een compositie tot stand die abstrakt kan zijn maar ook figuren, fabeldieren en landschappen op kunnen roepen die uitsluitend het denkvermogen van een kind kan evenaren. Kort samengevat Jan is een kunstenaar die al zijn oergedachten van binnen uit vorm geeft op het doek. Uit zijn werk spreekt dan ook beklemming, hilariteit, tragiek, liefde en verdriet maar nooit berusting. Hij leeft voor de kunst en een bepaalde drijfveer in hem draagt ertoe bij dat alles wat hij voelt, meemaakt, ondervindt en ziet in zijn eigen vorm een beeld moet geven. Jan te Wierik exposeerde ondermeer in Amsterdam, Deventer, Groningen, Laren (Singermuseum), Enschede (Rijksmuseum Twente), Bocholt (Duitsland), Epe (Duitsland), NewYork (VS) etc. Jan te Wierik is op 24 augustus 2002 helaas overleden.
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Wierik, Jan te Wierik is geboren te Hengelo op 17 maart 1954. Jan gebruikt doorgaans voor zijn werk diverse materialen. Werkt op alle ondergronden die hij daarvoor geschikt acht. Olieverf, acrylaten, pigmenten en lakacryl kan hij afzonderijk gebruiken, maar een combinatie hiervan, waardoor de meest bijzondere effecten optreden, zal hij niet schuwen. Hij denkt niet na en gaat terug naar het kind zijn en brengt op een zodanige speelse wijze een compositie tot stand die abstrakt kan zijn maar ook figuren, fabeldieren en landschappen op kunnen roepen die uitsluitend het denkvermogen van een kind kan evenaren. Kort samengevat Jan is een kunstenaar die al zijn oergedachten van binnen uit vorm geeft op het doek. Uit zijn werk spreekt dan ook beklemming, hilariteit, tragiek, liefde en verdriet maar nooit berusting. Hij leeft voor de kunst en een bepaalde drijfveer in hem draagt ertoe bij dat alles wat hij voelt, meemaakt, ondervindt en ziet in zijn eigen vorm een beeld moet geven. Jan te Wierik exposeerde ondermeer in Amsterdam, Deventer, Groningen, Laren (Singermuseum), Enschede (Rijksmuseum Twente), Bocholt (Duitsland), Epe (Duitsland), NewYork (VS) etc. Jan te Wierik is op 24 augustus 2002 helaas overleden.
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Wierik, Jan te Wierik is geboren te Hengelo op 17 maart 1954. Jan gebruikt doorgaans voor zijn werk diverse materialen. Werkt op alle ondergronden die hij daarvoor geschikt acht. Olieverf, acrylaten, pigmenten en lakacryl kan hij afzonderijk gebruiken, maar een combinatie hiervan, waardoor de meest bijzondere effecten optreden, zal hij niet schuwen. Hij denkt niet na en gaat terug naar het kind zijn en brengt op een zodanige speelse wijze een compositie tot stand die abstrakt kan zijn maar ook figuren, fabeldieren en landschappen op kunnen roepen die uitsluitend het denkvermogen van een kind kan evenaren. Kort samengevat Jan is een kunstenaar die al zijn oergedachten van binnen uit vorm geeft op het doek. Uit zijn werk spreekt dan ook beklemming, hilariteit, tragiek, liefde en verdriet maar nooit berusting. Hij leeft voor de kunst en een bepaalde drijfveer in hem draagt ertoe bij dat alles wat hij voelt, meemaakt, ondervindt en ziet in zijn eigen vorm een beeld moet geven. Jan te Wierik exposeerde ondermeer in Amsterdam, Deventer, Groningen, Laren (Singermuseum), Enschede (Rijksmuseum Twente), Bocholt (Duitsland), Epe (Duitsland), NewYork (VS) etc. Jan te Wierik is op 24 augustus 2002 helaas overleden.
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Wierik, Jan te Wierik is geboren te Hengelo op 17 maart 1954. Jan gebruikt doorgaans voor zijn werk diverse materialen. Werkt op alle ondergronden die hij daarvoor geschikt acht. Olieverf, acrylaten, pigmenten en lakacryl kan hij afzonderijk gebruiken, maar een combinatie hiervan, waardoor de meest bijzondere effecten optreden, zal hij niet schuwen. Hij denkt niet na en gaat terug naar het kind zijn en brengt op een zodanige speelse wijze een compositie tot stand die abstrakt kan zijn maar ook figuren, fabeldieren en landschappen op kunnen roepen die uitsluitend het denkvermogen van een kind kan evenaren. Kort samengevat Jan is een kunstenaar die al zijn oergedachten van binnen uit vorm geeft op het doek. Uit zijn werk spreekt dan ook beklemming, hilariteit, tragiek, liefde en verdriet maar nooit berusting. Hij leeft voor de kunst en een bepaalde drijfveer in hem draagt ertoe bij dat alles wat hij voelt, meemaakt, ondervindt en ziet in zijn eigen vorm een beeld moet geven. Jan te Wierik exposeerde ondermeer in Amsterdam, Deventer, Groningen, Laren (Singermuseum), Enschede (Rijksmuseum Twente), Bocholt (Duitsland), Epe (Duitsland), NewYork (VS) etc. Jan te Wierik is op 24 augustus 2002 helaas overleden.
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Wierik, Jan te Wierik is geboren te Hengelo op 17 maart 1954. Jan gebruikt doorgaans voor zijn werk diverse materialen. Werkt op alle ondergronden die hij daarvoor geschikt acht. Olieverf, acrylaten, pigmenten en lakacryl kan hij afzonderijk gebruiken, maar een combinatie hiervan, waardoor de meest bijzondere effecten optreden, zal hij niet schuwen. Hij denkt niet na en gaat terug naar het kind zijn en brengt op een zodanige speelse wijze een compositie tot stand die abstrakt kan zijn maar ook figuren, fabeldieren en landschappen op kunnen roepen die uitsluitend het denkvermogen van een kind kan evenaren. Kort samengevat Jan is een kunstenaar die al zijn oergedachten van binnen uit vorm geeft op het doek. Uit zijn werk spreekt dan ook beklemming, hilariteit, tragiek, liefde en verdriet maar nooit berusting. Hij leeft voor de kunst en een bepaalde drijfveer in hem draagt ertoe bij dat alles wat hij voelt, meemaakt, ondervindt en ziet in zijn eigen vorm een beeld moet geven. Jan te Wierik exposeerde ondermeer in Amsterdam, Deventer, Groningen, Laren (Singermuseum), Enschede (Rijksmuseum Twente), Bocholt (Duitsland), Epe (Duitsland), NewYork (VS) etc. Jan te Wierik is op 24 augustus 2002 helaas overleden.
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Wierik, Jan te Wierik is geboren te Hengelo op 17 maart 1954. Jan gebruikt doorgaans voor zijn werk diverse materialen. Werkt op alle ondergronden die hij daarvoor geschikt acht. Olieverf, acrylaten, pigmenten en lakacryl kan hij afzonderijk gebruiken, maar een combinatie hiervan, waardoor de meest bijzondere effecten optreden, zal hij niet schuwen. Hij denkt niet na en gaat terug naar het kind zijn en brengt op een zodanige speelse wijze een compositie tot stand die abstrakt kan zijn maar ook figuren, fabeldieren en landschappen op kunnen roepen die uitsluitend het denkvermogen van een kind kan evenaren. Kort samengevat Jan is een kunstenaar die al zijn oergedachten van binnen uit vorm geeft op het doek. Uit zijn werk spreekt dan ook beklemming, hilariteit, tragiek, liefde en verdriet maar nooit berusting. Hij leeft voor de kunst en een bepaalde drijfveer in hem draagt ertoe bij dat alles wat hij voelt, meemaakt, ondervindt en ziet in zijn eigen vorm een beeld moet geven. Jan te Wierik exposeerde ondermeer in Amsterdam, Deventer, Groningen, Laren (Singermuseum), Enschede (Rijksmuseum Twente), Bocholt (Duitsland), Epe (Duitsland), NewYork (VS) etc. Jan te Wierik is op 24 augustus 2002 helaas overleden.
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon en]Jan te Wierik (Hengelo, 1954) was a colorful, very special man and a passionate artist. He was self-taught and became known as abstract expressionist painter. He was also a meritorious poet, sculptor and musician. Unfortunately Wierik January to 48 at early age of deceased. The intention of his work remained unchanged but the expressiveness of the figures shown in this way was reinforced. Despite the more obvious configuration still worked from the immediate emotion, by impulsive acts. He seldom worked with a preconceived plan.
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie (Jan te Wierik)
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Wierik, Jan te Wierik is geboren te Hengelo op 17 maart 1954. Jan gebruikt doorgaans voor zijn werk diverse materialen. Werkt op alle ondergronden die hij daarvoor geschikt acht. Olieverf, acrylaten, pigmenten en lakacryl kan hij afzonderijk gebruiken, maar een combinatie hiervan, waardoor de meest bijzondere effecten optreden, zal hij niet schuwen. Hij denkt niet na en gaat terug naar het kind zijn en brengt op een zodanige speelse wijze een compositie tot stand die abstrakt kan zijn maar ook figuren, fabeldieren en landschappen op kunnen roepen die uitsluitend het denkvermogen van een kind kan evenaren. Kort samengevat Jan is een kunstenaar die al zijn oergedachten van binnen uit vorm geeft op het doek. Uit zijn werk spreekt dan ook beklemming, hilariteit, tragiek, liefde en verdriet maar nooit berusting. Hij leeft voor de kunst en een bepaalde drijfveer in hem draagt ertoe bij dat alles wat hij voelt, meemaakt, ondervindt en ziet in zijn eigen vorm een beeld moet geven. Jan te Wierik exposeerde ondermeer in Amsterdam, Deventer, Groningen, Laren (Singermuseum), Enschede (Rijksmuseum Twente), Bocholt (Duitsland), Epe (Duitsland), NewYork (VS) etc. Jan te Wierik is op 24 augustus 2002 helaas overleden.
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Wierik, Jan te Wierik is geboren te Hengelo op 17 maart 1954. Jan gebruikt doorgaans voor zijn werk diverse materialen. Werkt op alle ondergronden die hij daarvoor geschikt acht. Olieverf, acrylaten, pigmenten en lakacryl kan hij afzonderijk gebruiken, maar een combinatie hiervan, waardoor de meest bijzondere effecten optreden, zal hij niet schuwen. Hij denkt niet na en gaat terug naar het kind zijn en brengt op een zodanige speelse wijze een compositie tot stand die abstrakt kan zijn maar ook figuren, fabeldieren en landschappen op kunnen roepen die uitsluitend het denkvermogen van een kind kan evenaren. Kort samengevat Jan is een kunstenaar die al zijn oergedachten van binnen uit vorm geeft op het doek. Uit zijn werk spreekt dan ook beklemming, hilariteit, tragiek, liefde en verdriet maar nooit berusting. Hij leeft voor de kunst en een bepaalde drijfveer in hem draagt ertoe bij dat alles wat hij voelt, meemaakt, ondervindt en ziet in zijn eigen vorm een beeld moet geven. Jan te Wierik exposeerde ondermeer in Amsterdam, Deventer, Groningen, Laren (Singermuseum), Enschede (Rijksmuseum Twente), Bocholt (Duitsland), Epe (Duitsland), NewYork (VS) etc. Jan te Wierik is op 24 augustus 2002 helaas overleden.
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Wierik, Jan te Wierik is geboren te Hengelo op 17 maart 1954. Jan gebruikt doorgaans voor zijn werk diverse materialen. Werkt op alle ondergronden die hij daarvoor geschikt acht. Olieverf, acrylaten, pigmenten en lakacryl kan hij afzonderijk gebruiken, maar een combinatie hiervan, waardoor de meest bijzondere effecten optreden, zal hij niet schuwen. Hij denkt niet na en gaat terug naar het kind zijn en brengt op een zodanige speelse wijze een compositie tot stand die abstrakt kan zijn maar ook figuren, fabeldieren en landschappen op kunnen roepen die uitsluitend het denkvermogen van een kind kan evenaren. Kort samengevat Jan is een kunstenaar die al zijn oergedachten van binnen uit vorm geeft op het doek. Uit zijn werk spreekt dan ook beklemming, hilariteit, tragiek, liefde en verdriet maar nooit berusting. Hij leeft voor de kunst en een bepaalde drijfveer in hem draagt ertoe bij dat alles wat hij voelt, meemaakt, ondervindt en ziet in zijn eigen vorm een beeld moet geven. Jan te Wierik exposeerde ondermeer in Amsterdam, Deventer, Groningen, Laren (Singermuseum), Enschede (Rijksmuseum Twente), Bocholt (Duitsland), Epe (Duitsland), NewYork (VS) etc. Jan te Wierik is op 24 augustus 2002 helaas overleden.
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek op papier, afmeting 39x52cm beeldmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 40x49cm beeldmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 42,5x53cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 43,5x55,5cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 53x66cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 54x67cm beeldmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 58x66 paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 60x80cm beeldmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 65x78cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 62x80 beeldmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 64x90 beeldmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 72x102cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 72x102cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 85x120cm doekmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, acrylverf op MDF paneel, afmeting 59x72cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 90x130cm doekmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, bronzen beeld (massief), hoogte 53cm inclusief sokke
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, zeefdruk nummer 43 van de 150, afmeting inclusief lijst 79x92cm
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 140x180cm
Theo Wolvecamp, 1925-1992
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 102x72cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 76x60cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 50x65cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 55x65cm paneelmaat.
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, acryl op linnen, afmeting 85x120cm doekmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, geschilderd op linnen, afmeting 70x90cm doekmaat, prijs is inclusief lijst
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 80x100cm doekmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 80x100cm doekmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 80x100cm doekmaat, gedateerd 2002
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Jan te Wierik, olieverf op linnen, afmeting 80x100 doekmaat, nr 90
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 93 archived icon Twee rozen, olieverf op paneel, afmeting 16x21cm
Jan Voerman jr., 93, 1890-1976
Omschrijving
Sr# 95 archived icon Viooltjes in glazen pot, olieverf op paneel, afmeting 24x30cm paneelmaat
A.J. Zwart, 1903-1981
Omschrijving
Sr# 95 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 70x100cm doekmaat
Theo Wolvecamp, 1925-1992
Omschrijving
Sr# 99 archived icon bloemstilleven, Afgebeeld in de monografie van A.J. Zwart pagina 75, olieverf op paneel, afmeting 30x30cm paneelmaat
A.J. Zwart archief
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Stilleven, aquarel op papier, afmeting 38x58cm beeldmaat
A.J. Zwart, 1903-1981
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Portret van een jonge vrouw, olieverf op paneel, afmeting 18x24cm paneelmaat
Dick de Vries, 1948-2018
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Portret van een oude man, olieverf op linnen, afmeting 18x24cm doekmaat
Dick de Vries, 1948-2018
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Oost-Indische kers op pot, olieverf op paneel, afmeting 24x30cm paneelmaat
A.J. Zwart, 1903-1981
Omschrijving
Sr# archived icon Zwart, Wilhelmus Hendrikus Petrus Johannes
Willem de Zwart archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Zwart, Wilhelmus Hendrikus Petrus Johannes
Willem de Zwart archief 2
Omschrijving
Sr# archived icon Zschimmer, Emil Zschimmer is geboren op 14 september 1842 in Grosswig (gem. Merseburg Duitsland) en overleden op 23 januari 1917 in Bad Schmiedeberg. Hij was tussen 1863 en 1870 leerling aan de Weimarer Kunstschule (onder leiding van Michelis, Ramberg en Pauwels) en tussen 1873 en 1881 leraar aan de Vrije Teken Akademie in Weimar. Daarna les gegeven op diverse scholen in Erfurt. Vanaf 1891 heeft hij zich gevestigd in Bad Schmiedeberg en is daar tot aan zijn dood gebleven. Hij schilderde in hoofdzaak heide- en bosgezichten, vaak voorzien van diverse figuren. Ook schilderde hij enkele genrestukken en architectuurwerken. Vanaf 1891 exposeerde hij al in Berlijn op de Akademische tentoonstellingen, later ook in het Münchener Glaspalast en in de Dresdener Akademie. Hij is vertegenwoordigt in diverse musea o.a.; Städtliche Museum in Erfurt, Staatlicher Kunstmuseum in Weimar, Moritzburger Museum in Halle, Berlijn en vele andere musea.
Emil Zschimmer archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Jan Zondag werd op 13 april 1891 te Annen in de provincie Drent geboren als oudste van een gezin van zeven kinderen. Zijn vader was boer en Jan werd door zijn vader voorbestemd ook boer te worden. Het liep echter anders. Ieder jaar kwam er een franse schilder, Alphonse Stengelin naar Drente om te schilderen. Jan zijn nieuwsgierigheid werd geprikkeld en hij ging vaak mee gewapend met zijn schetsboek. Jan wilde naar de Rijkskweekschool te Groningen om te worden opgeleid tot leraar, maar zijn vader besliste dat dit alleen kon ls hij een beurs zou krijgen en dat lukte. Het tekenen zat er toen al in en dat werd extra gestimuleerd door een schilderskist die hij cadeau had gekregen van een leraar. Hij maakte, meestal op karton, houtskooltekeningen en aquarellen van het Drentse landschap. Zondag was een groor bewonderaar van Vincent van Gogh en een door hem in 1981 geschetst landschap werd door Jan gekopieerd ter nagedachtenis aan hem. De direkteur van de Rijkskweekschool stimuleerde Jan om zijn hoofdakte te halen. In diezelfde tijd haalde hij de acte tekenen L.O. en schoonschrijven L.O. en het diploma Slöjd. daarna studeerde hij verder voor de acte tekenen M.O. Toen hij klaar was met zijn opleiding aan de Rijkskweekschool tussen 1907 en 1911 kwam Jan als leraar voor de klas in Assen. In december 1922 besloot hij om te stoppen als leraar en met zijn leven verder te gaan als kunstenaar. Hij woonde en werkte o.a. in Parijs, Gros Rouvres (Seine et Oise), Maussane (Provence), Griekenland, Kortenhoef, Eemnes (aan de Heidelaan/weg 12 en Gooiersgracht), Laren en Blaricum (Binnenweg en Driftlaan tussen 5-11-1954 tot 20-5-1976) Zondag schilderde, aquarelleerde en tekende voornamelijk landschappen, portretten en stilllevens. Hij exposeerde bij van Lier en Van Wisselingh in Amsterdam en verder in Groningen, Assen, Nijmegen, Hengelo. Hij werkte in diverse plaatsen Zondag was lid van de schildersvereningen; De Drentsche Schildersvereniging en de Gooische schildersvereniging. In zijn Larense tijd woonde hij aan de Drift nummer 9. In 1976 verhuisde hij met zijn vrouw naar het kunsetnaarszorgcentrum Rosa Spierhuis in Laren en toen zijn vrouw in 1981 overleed trok hij naar zijn dochter in Sint-Jans klooster waar hij in 1982 overleed. In 1973 heeft het Singer Museum te Laren ter ere van zijn 80e verjaardag een overzichtstentoonstelling gemaakt. Jan Zondag overleed in 1982 in St.Jans Klooster.
Jan Zondag archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Zandleven, Jan Adam Zandleven, Koog a/d Zaan 1868 - 1946 Rhenen De schilder J. A. Zandleven werd in 1868 te Koog a/d Zaan geboren. Tegen wil en dank moest hij bij zijn vader in de zaak. De handel trok hem niets aan. Reeds als jongen voelde hij den sterken drang om schilder te worden en alleen voor de kunst te leven. Van kind af had hij buitengewoon veel liefde voor de natuur en gebruikte al zijn vrijen tijd, én gestolen tijd, om te teekenen en te schilderen. De drang om schilder te worden werd eindelijk zoo groot, dat het tot een uitbarsting kwam : de vader wilde van zijn zoon geen schilder maken en de zoon stond daartegenover met een even sterken wil : hij brak met alles en volgde zijn roeping. Toen kwam een zware tijd, vol kommer bijwijlen. Maar reeds was het sterkend woord van een paar ouderen in de kunst den jongen zoeker een steun. In 1901 ging Zandleven met zijn werk naar Jozef Israëls, die hem raadde door te gaan, mits hij hard studeerde. Tegelijk gaf Israëls hem een briefje mee voor Gabriël. Deze, die oók den moeilijken strijd om er te komen had gekend, zei : als je alles wilt opofferen, om je doel te bereiken, en als je je bewust bent, dat er een heel zware weg is af te leggen, ga dán door. Zandleven heeft zichzelf gevormd; vanaf 1902 was hij uitsluitend kunstschilder. Schilderde en tekende veel bloemen, stillevens, bosgezichten en boerderijen met bloeiende boomgaarden. Schilderde aanvankelijk naturalistisch-impressionistisch, later werd zijn werk gekenmerkt door een eigen pointillistische stijl. Was lid van ‘Arti et Amicitiae’ te Amsterdam. Diverse tentoonstellingen en werk onder meer in Centraal Museum Dordrecht en Rijksmuseum Kröller Müller.
J.A. Zandleven archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Ydema, Egnatius Ydema is geboren op 23 juni1876 te Wymbritseradeel en overleden op 19 juli 1937 te Voorburg. Hij woonde en werkte in Sneek tot 1896, Den Haag tot 1925, daarna vnl. in Stompwijk. Werkte veel in Friesland. Hij was aanvankelijk huisschilder, later geheel en al kunstschilder. Vormde zichzelf, raadgevingen van W.B.Tholen. Hij schilderde en aquarelleerde in het bijzonder de Friese meren, watervlakten, brede vaarten met zeilende boten, enz. Het Haags Gemeentemuseum en het Rijksmuseum 'Zuiderzeemuseum' hebben beide werken van hem in het bezit.
E. Ydema archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Ydema, Egnatius Ydema is geboren op 23 juni1876 te Wymbritseradeel en overleden op 19 juli 1937 te Voorburg. Hij woonde en werkte in Sneek tot 1896, Den Haag tot 1925, daarna vnl. in Stompwijk. Werkte veel in Friesland. Hij was aanvankelijk huisschilder, later geheel en al kunstschilder. Vormde zichzelf, raadgevingen van W.B.Tholen. Hij schilderde en aquarelleerde in het bijzonder de Friese meren, watervlakten, brede vaarten met zeilende boten, enz. Het Haags Gemeentemuseum en het Rijksmuseum 'Zuiderzeemuseum' hebben beide werken van hem in het bezit.
E. Ydema archief 2
Omschrijving
Sr# archived icon 1873-1952 - Amsterdam- Amersfoort Belangrijk kunstenaar. Schilder van havens, landschappen, figuurstukken, e.a. in een neo-impressionistische stijl. Pensionair van koningin Wilhelmina. Professor aan de Rijksacademie van Amsterdam. Ontving belangrijke onderscheidingen. Werk in vele musea en in nationale en internationale collecties.
H.J. Wolter archief 70
Omschrijving
Sr# archived icon Wolff, C. de Wolff, Cor de Wolff is geboren in Middelburg in 1889 en is overleden te Amsterdam in 1963. De schilder/graficus Cor de Wolff begon zijn artistieke loopbaan als kunstnijveraar, voornamelijk maakte hij batiks, houtsneden en zeer fraaie etsen die veel gevraagd zijn. Op latere leeftijd is hij begonnen te schilderen. Vanaf de veertiger jaren heeft hij enkele landschappen gemaakt op een impressionistische wijze. Later werd hij vernieuwend en volgde zijn eigen weg. Zijn honger naar beweging en kleur uitte hij daarna in vitale schilderijen vol fantasie, bevolkt door wonderlijk gevormde figuren, uitbundig in hen gebaren en geschilderd in bonte, vlot aangebrachte kleuren. Kroegjes, volkspret, kermissen en markten waren zijn favoriete onderwerpen. In zijn schilderijen is tegelijkertijd iets vrolijks en caricaturaals. Zijn uitspraak ”Het liefst zou ik met een poppenkast er op uittrekken om aan de burgers, boeren en buitenlui te laten zien, hoe raar en hoe vermakelijk het leven is” is voor hem dan ook van toepassing. Veel van zijn werk berust bij het Centraal Museum in Utrecht, maar vooral bij particuliere verzamelaars. Heeft ook veel geëxposeerd in het stedelijk museum te Amsterdam en hij was lid van de “Onafhankelijken Amsterdam”.
Cor de Wolff archief 3
Omschrijving
Sr# archived icon De Leeuwenbrug in Delft, olieverf op linnen, afmeting 40x60cm doekmaat
1122
Omschrijving
Sr# archived icon Wassenburg, Arie is geboren te Delft op 28 april 1896 en overleden in 1970. Woonde en werkte aldaar. Vormde zichzelf. Schilderde portretten, landschappen, stadsgezichten, stillevens enz. Hij was lid van de vereniging voor B.K.'De Kring' te Delft. Het Gemeentearchief van Delft heeft enkele tekeningen van hem.
A. Wassenburg archief 50
Omschrijving
Sr# archived icon Wolff, C. de Wolff, Cor de Wolff is geboren in Middelburg in 1889 en is overleden te Amsterdam in 1963. De schilder/graficus Cor de Wolff begon zijn artistieke loopbaan als kunstnijveraar, voornamelijk maakte hij batiks, houtsneden en zeer fraaie etsen die veel gevraagd zijn. Op latere leeftijd is hij begonnen te schilderen. Vanaf de veertiger jaren heeft hij enkele landschappen gemaakt op een impressionistische wijze. Later werd hij vernieuwend en volgde zijn eigen weg. Zijn honger naar beweging en kleur uitte hij daarna in vitale schilderijen vol fantasie, bevolkt door wonderlijk gevormde figuren, uitbundig in hen gebaren en geschilderd in bonte, vlot aangebrachte kleuren. Kroegjes, volkspret, kermissen en markten waren zijn favoriete onderwerpen. In zijn schilderijen is tegelijkertijd iets vrolijks en caricaturaals. Zijn uitspraak ”Het liefst zou ik met een poppenkast er op uittrekken om aan de burgers, boeren en buitenlui te laten zien, hoe raar en hoe vermakelijk het leven is” is voor hem dan ook van toepassing. Veel van zijn werk berust bij het Centraal Museum in Utrecht, maar vooral bij particuliere verzamelaars. Heeft ook veel geëxposeerd in het stedelijk museum te Amsterdam en hij was lid van de “Onafhankelijken Amsterdam”.
Cor de Wolff archief 2
Omschrijving
Sr# archived icon De Duitsers hadden her en der in de Betuwe, de Liemers, de Ooypolder en het Duitse Nederrijngebied dijken doorgestoken, waardoor grote delen van deze gebieden onder water kwamen te staan. Wolff, C. de Wolff, Cor de Wolff is geboren in Middelburg in 1889 en is overleden te Amsterdam in 1963. De schilder/graficus Cor de Wolff begon zijn artistieke loopbaan als kunstnijveraar, voornamelijk maakte hij batiks, houtsneden en zeer fraaie etsen die veel gevraagd zijn. Op latere leeftijd is hij begonnen te schilderen. Vanaf de veertiger jaren heeft hij enkele landschappen gemaakt op een impressionistische wijze. Later werd hij vernieuwend en volgde zijn eigen weg. Zijn honger naar beweging en kleur uitte hij daarna in vitale schilderijen vol fantasie, bevolkt door wonderlijk gevormde figuren, uitbundig in hen gebaren en geschilderd in bonte, vlot aangebrachte kleuren. Kroegjes, volkspret, kermissen en markten waren zijn favoriete onderwerpen. In zijn schilderijen is tegelijkertijd iets vrolijks en caricaturaals. Zijn uitspraak ”Het liefst zou ik met een poppenkast er op uittrekken om aan de burgers, boeren en buitenlui te laten zien, hoe raar en hoe vermakelijk het leven is” is voor hem dan ook van toepassing. Veel van zijn werk berust bij het Centraal Museum in Utrecht, maar vooral bij particuliere verzamelaars. Heeft ook veel geëxposeerd in het stedelijk museum te Amsterdam en hij was lid van de “Onafhankelijken Amsterdam”.
Cor de Wolff archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Wolf, Georg Wolf is geboren in 1882 te Niederhausbergen, Elzas en overleden in 1962 te Uelzen (Dusseldorf). Bekend dierenschilder in Düsseldorf. Leerling van de Strassburger Kunstgewerbesch. en daarna met een tussenstop in München leerling van de Düsseldorfer Akademie onder leiding van J.P. Junghanns.
Georg Wolf archief 3
Omschrijving
Sr# archived icon Wolf, Georg Wolf is geboren in 1882 te Niederhausbergen, Elzas en overleden in 1962 te Uelzen (Dusseldorf). Bekend dierenschilder in Düsseldorf. Leerling van de Strassburger Kunstgewerbesch. en daarna met een tussenstop in München leerling van de Düsseldorfer Akademie onder leiding van J.P. Junghanns.
Georg Wolf archief 4
Omschrijving
Sr# archived icon Wolf, Georg Wolf is geboren in 1882 te Niederhausbergen, Elzas en overleden in 1962 te Uelzen (Dusseldorf). Bekend dierenschilder in Düsseldorf. Leerling van de Strassburger Kunstgewerbesch. en daarna met een tussenstop in München leerling van de Düsseldorfer Akademie onder leiding van J.P. Junghanns.
George Wolf archief 10
Omschrijving
Sr# archived icon Wolf, Georg Wolf is geboren in 1882 te Niederhausbergen, Elzas en overleden in 1962 te Uelzen (Dusseldorf). Bekend dierenschilder in Düsseldorf. Leerling van de Strassburger Kunstgewerbesch. en daarna met een tussenstop in München leerling van de Düsseldorfer Akademie onder leiding van J.P. Junghanns.
Georg Wolf archief 2
Omschrijving
Sr# archived icon Wolf, Georg Wolf is geboren in 1882 te Niederhausbergen, Elzas en overleden in 1962 te Uelzen (Dusseldorf). Bekend dierenschilder in Düsseldorf. Leerling van de Strassburger Kunstgewerbesch. en daarna met een tussenstop in München leerling van de Düsseldorfer Akademie onder leiding van J.P. Junghanns.
Georg Wolf archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Wolf, Georg Wolf is geboren in 1882 te Niederhausbergen, Elzas en overleden in 1962 te Uelzen (Dusseldorf). Bekend dierenschilder in Düsseldorf. Leerling van de Strassburger Kunstgewerbesch. en daarna met een tussenstop in München leerling van de Düsseldorfer Akademie onder leiding van J.P. Junghanns.
Georg Wolf archief 7
Omschrijving
Sr# archived icon Georg Wolf, was a landscape, animal, genre, and military painter. He attended artist's school in Straßbourg 1899 - 1901, did his military service 1901 - 1903 in the Bavarian 2nd Infantry Regiment
Georg Wolf archief 5
Omschrijving
Sr# archived icon Wolf, Georg Wolf is geboren in 1882 te Niederhausbergen, Elzas en overleden in 1962 te Uelzen (Dusseldorf). Bekend dierenschilder in Düsseldorf. Leerling van de Strassburger Kunstgewerbesch. en daarna met een tussenstop in München leerling van de Düsseldorfer Akademie onder leiding van J.P. Junghanns.
Georg Wolf archief 6
Omschrijving
Sr# archived icon Stilleven, aquarel op papier, afmeting 50x60cm beeldmaat
1009
Omschrijving
Sr# archived icon Duinmeertje op Texel, olieverf op linnen, afmeting 40x50cm doekmaat
A.J. Zwart archief
Omschrijving
Sr# archived icon Geboren te Brussel in 1877. Woonde vanaf zijn vijfde jaar te Leiden, alwaar hij met A.J. van Driesten en W.H. van der Nat de basis vormde van de schilders van de Leidse school (begin 20e eeuw). Schilderde bij voorkeur oude boeren- woningen en stillevens. Was tevens een zeeer goed aquarellist en etser. Zijn werk was van invloed op tal van schilders in zijn omgeving. Chris van der Windt is overleden in 1952 te Leiden.
Chris van der Windt archief 70
Omschrijving
Sr# archived icon Geboren te Brussel in 1877. Woonde vanaf zijn vijfde jaar te Leiden, alwaar hij met A.J. van Driesten en W.H. van der Nat de basis vormde van de schilders van de Leidse school (begin 20e eeuw). Schilderde bij voorkeur oude boeren- woningen en stillevens. Was tevens een zeer goed aquarellist en etser. Zijn werk was van invloed op tal van schilders in zijn omgeving. Chris van der Windt is overleden in 1952 te Leiden.
Chris van der Windt archief 2
Omschrijving
Sr# archived icon Geboren te Brussel in 1877. Woonde vanaf zijn vijfde jaar te Leiden, alwaar hij met A.J. van Driesten en W.H. van der Nat de basis vormde van de schilders van de Leidse school (begin 20e eeuw). Schilderde bij voorkeur oude boeren- woningen en stillevens. Was tevens een zeer goed aquarellist en etser. Zijn werk was van invloed op tal van schilders in zijn omgeving. Chris van der Windt is overleden in 1952 te Leiden.
Chris van der Windt archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Jan Hillebrand Wijsmuller, Amsterdam 13 februari 1855 - 23 mei 1925 Amsterdam Jan Wijsmuller schilderde, aquarelleerde en etste landschappen en stadsgezichten. Hij wordt gerekend tot de nabloei van de Haagse School. Jan Wijsmuller woonde en werkte in Amsterdam. Hij was (korte tijd) leerling van de tekenklas van Felix Meritis onder leiding van Louis Koopman (daarvan ontving hij tevens raadgevingen), van de Rijksakademie te Amsterdam (1876 tot 1877), van de Haagse Akademie en de Brusselse Akademie voor Beeldende Kunst. Hij was lid van Arti et Amicitiae te Amsterdam. Wijsmuller gaf les aan P. Suij en raadgevingen aan B.A. van Beek en L.G.J. Berkenmeijer. Hij exposeerde onder meer in: Amsterdam, Den Haag en Rotterdam sedert 1877. Op diverse tentoonstellingen ontving hij onderscheidingen.
J.H. Wijsmuller archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Wijngaard, Herman J. Wijngaard werd op 21 januari 1922 geboren te Amsterdam en hij is overleden in maart 2012. Al op jeugdige leeftijd bleek dat hij artistiek begaafd was. Het is daarom ook niet verwonderlijk dat hij van 1938 tot en met 1941 een kunstopleiding volgde in Amsterdam aan de Rijksnormaalschool. Zijn artistieke prestaties op school werden al snel opgemerkt en hij kreeg daarom ook privéles van P.Twisker, leraar van de Amsterdamse Rijksacademie, om zijn techniek verder te perfectioneren. H.J. Wijngaard is vooral bekend als schilder van het Hollandse landschap. In Nieuwkoop, waar hij enkele jaren heeft gewoond, schilderde hij de plassen op een sfeervolle en aparte manier.Toen hij verhuisde naar de omgeving van de rivieren, werd hij gegrepen door het weidse rivierlandschap. Op een prachtige manier schildert hij de omgeving en de lichtval op het water. Opvallend zijn ook de buitengewoon mooie luchten, die zo kenmerkend zijn voor Wijngaard
H.J. Wijngaard archief 3
Omschrijving
Sr# archived icon G.J.Veenstra was born in 1957 and is a Dutch painter.
G.J. Veenstra archief 2
Omschrijving
Sr# archived icon G.J.Veenstra was born in 1957 and is a Dutch painter.
G.J. Veenstra archief 5
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 23
Omschrijving
Sr# archived icon Kustgezicht, Viegers,
Ben Viegers archief 65
Omschrijving
Sr# archived icon Hoorn, Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 66
Omschrijving
Sr# archived icon Wijngaard, Herman J. Wijngaard werd op 21 januari 1922 geboren te Amsterdam en hij is overleden in maart 2012. Al op jeugdige leeftijd bleek dat hij artistiek begaafd was. Het is daarom ook niet verwonderlijk dat hij van 1938 tot en met 1941 een kunstopleiding volgde in Amsterdam aan de Rijksnormaalschool. Zijn artistieke prestaties op school werden al snel opgemerkt en hij kreeg daarom ook privéles van P.Twisker, leraar van de Amsterdamse Rijksacademie, om zijn techniek verder te perfectioneren. H.J. Wijngaard is vooral bekend als schilder van het Hollandse landschap. In Nieuwkoop, waar hij enkele jaren heeft gewoond, schilderde hij de plassen op een sfeervolle en aparte manier.Toen hij verhuisde naar de omgeving van de rivieren, werd hij gegrepen door het weidse rivierlandschap. Op een prachtige manier schildert hij de omgeving en de lichtval op het water. Opvallend zijn ook de buitengewoon mooie luchten, die zo kenmerkend zijn voor Wijngaard
H.J. Wijngaard archief 2
Omschrijving
Sr# archived icon Wijngaard, Herman J. Wijngaard werd op 21 januari 1922 geboren te Amsterdam en hij is overleden in maart 2012. Al op jeugdige leeftijd bleek dat hij artistiek begaafd was. Het is daarom ook niet verwonderlijk dat hij van 1938 tot en met 1941 een kunstopleiding volgde in Amsterdam aan de Rijksnormaalschool. Zijn artistieke prestaties op school werden al snel opgemerkt en hij kreeg daarom ook privéles van P.Twisker, leraar van de Amsterdamse Rijksacademie, om zijn techniek verder te perfectioneren. H.J. Wijngaard is vooral bekend als schilder van het Hollandse landschap. In Nieuwkoop, waar hij enkele jaren heeft gewoond, schilderde hij de plassen op een sfeervolle en aparte manier.Toen hij verhuisde naar de omgeving van de rivieren, werd hij gegrepen door het weidse rivierlandschap. Op een prachtige manier schildert hij de omgeving en de lichtval op het water. Opvallend zijn ook de buitengewoon mooie luchten, die zo kenmerkend zijn voor Wijngaard
H.J. Wijngaard archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Wijngaard, Herman J. Wijngaard werd op 21 januari 1922 geboren te Amsterdam en hij is overleden in maart 2012. Al op jeugdige leeftijd bleek dat hij artistiek begaafd was. Het is daarom ook niet verwonderlijk dat hij van 1938 tot en met 1941 een kunstopleiding volgde in Amsterdam aan de Rijksnormaalschool. Zijn artistieke prestaties op school werden al snel opgemerkt en hij kreeg daarom ook privéles van P.Twisker, leraar van de Amsterdamse Rijksacademie, om zijn techniek verder te perfectioneren. H.J. Wijngaard is vooral bekend als schilder van het Hollandse landschap. In Nieuwkoop, waar hij enkele jaren heeft gewoond, schilderde hij de plassen op een sfeervolle en aparte manier.Toen hij verhuisde naar de omgeving van de rivieren, werd hij gegrepen door het weidse rivierlandschap. Op een prachtige manier schildert hij de omgeving en de lichtval op het water. Opvallend zijn ook de buitengewoon mooie luchten, die zo kenmerkend zijn voor Wijngaard
H.J. Wijngaard archief 6
Omschrijving
Sr# archived icon Riviergezicht met koeien, Wijngaard, Herman J. Wijngaard werd op 21 januari 1922 geboren te Amsterdam en hij is overleden in maart 2012. Al op jeugdige leeftijd bleek dat hij artistiek begaafd was. Het is daarom ook niet verwonderlijk dat hij van 1938 tot en met 1941 een kunstopleiding volgde in Amsterdam aan de Rijksnormaalschool. Zijn artistieke prestaties op school werden al snel opgemerkt en hij kreeg daarom ook privéles van P.Twisker, leraar van de Amsterdamse Rijksacademie, om zijn techniek verder te perfectioneren. H.J. Wijngaard is vooral bekend als schilder van het Hollandse landschap. In Nieuwkoop, waar hij enkele jaren heeft gewoond, schilderde hij de plassen op een sfeervolle en aparte manier. Toen hij verhuisde naar de omgeving van de rivieren, werd hij gegrepen door het weidse rivierlandschap. Op een prachtige manier schildert hij de omgeving en de lichtval op het water. Opvallend zijn ook de buitengewoon mooie luchten, die zo kenmerkend zijn voor Wijngaard
H.J. Wijngaard archief 7
Omschrijving
Sr# archived icon stilleven met fruit, afgebeeld in de monografie van Ben Viegers pagina 38, Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 68
Omschrijving
Sr# archived icon Wijngaard, Herman J. Wijngaard werd op 21 januari 1922 geboren te Amsterdam en hij is overleden in maart 2012. Al op jeugdige leeftijd bleek dat hij artistiek begaafd was. Het is daarom ook niet verwonderlijk dat hij van 1938 tot en met 1941 een kunstopleiding volgde in Amsterdam aan de Rijksnormaalschool. Zijn artistieke prestaties op school werden al snel opgemerkt en hij kreeg daarom ook privéles van P.Twisker, leraar van de Amsterdamse Rijksacademie, om zijn techniek verder te perfectioneren. H.J. Wijngaard is vooral bekend als schilder van het Hollandse landschap. In Nieuwkoop, waar hij enkele jaren heeft gewoond, schilderde hij de plassen op een sfeervolle en aparte manier.Toen hij verhuisde naar de omgeving van de rivieren, werd hij gegrepen door het weidse rivierlandschap. Op een prachtige manier schildert hij de omgeving en de lichtval op het water. Opvallend zijn ook de buitengewoon mooie luchten, die zo kenmerkend zijn voor Wijngaard
H.J. Wijngaard archief 5
Omschrijving
Sr# archived icon Wijngaard, Herman J. Wijngaard werd op 21 januari 1922 geboren te Amsterdam en hij is overleden in maart 2012. Al op jeugdige leeftijd bleek dat hij artistiek begaafd was. Het is daarom ook niet verwonderlijk dat hij van 1938 tot en met 1941 een kunstopleiding volgde in Amsterdam aan de Rijksnormaalschool. Zijn artistieke prestaties op school werden al snel opgemerkt en hij kreeg daarom ook privéles van P.Twisker, leraar van de Amsterdamse Rijksacademie, om zijn techniek verder te perfectioneren. H.J. Wijngaard is vooral bekend als schilder van het Hollandse landschap. In Nieuwkoop, waar hij enkele jaren heeft gewoond, schilderde hij de plassen op een sfeervolle en aparte manier.Toen hij verhuisde naar de omgeving van de rivieren, werd hij gegrepen door het weidse rivierlandschap. Op een prachtige manier schildert hij de omgeving en de lichtval op het water. Opvallend zijn ook de buitengewoon mooie luchten, die zo kenmerkend zijn voor Wijngaard
H.J. Wijngaard archief 4
Omschrijving
Sr# archived icon Wiertz, Henri Louis (Joub) Wiertz; geboren Amsterdam op 7 augustus 1893 en overleden Hardenberg 9 december 1966. Woonde en werkte in Amsterdam, Laren(N.H.), Groningen, Assen, Hilversum; sinds 1949 in Ommen. Reisde veel: Afrika, Zuid-Amerika, China, Rusland, Australië. Raadgevingen van de Belgische schilder V.E. van Uytvanck, leerling van prof. Willemse te Dendermonde. Oorspronkelijk ingenieursopleiding. Architect en kunstschilder. Schildert, aquarelleert en tekent (pen) in expressionistische trant alle onderwerpen, hoofdzakelijk landschappen. Bekend door zijn kleurechte cementtechniek. Grafisch werk (litho's en houtgravures), speciaal studie heraldiek met T. van der Laars. Oorkonden enz. Gaf o.m. les aan J.F.van den Berg en S. Mantel. Was jarenlang lid van
Joub Wiertz archief 51
Omschrijving
Sr# archived icon Wiertz, Henri Louis (Joub) Wiertz; geboren Amsterdam op 7 augustus 1893 en overleden Hardenberg 9 december 1966. Woonde en werkte in Amsterdam, Laren(N.H.), Groningen, Assen, Hilversum; sinds 1949 in Ommen. Reisde veel: Afrika, Zuid-Amerika, China, Rusland, Australië. Raadgevingen van de Belgische schilder V.E. van Uytvanck, leerling van prof. Willemse te Dendermonde. Oorspronkelijk ingenieursopleiding. Architect en kunstschilder. Schildert, aquarelleert en tekent (pen) in expressionistische trant alle onderwerpen, hoofdzakelijk landschappen. Bekend door zijn kleurechte cementtechniek. Grafisch werk (litho's en houtgravures), speciaal studie heraldiek met T. van der Laars. Oorkonden enz. Gaf o.m. les aan J.F.van den Berg en S. Mantel. Was jarenlang lid van
Joub Wiertz archief 50
Omschrijving
Sr# archived icon Zschimmer,E. Zschimmer, Emil Zschimmer, olieverf op paneel, afmeting 43x72cm paneelmaat
Emil Zschimmer archief 2
Omschrijving
Sr# archived icon Wiertz, Henri Louis (Joub) Wiertz; geboren Amsterdam op 7 augustus 1893 en overleden Hardenberg 9 december 1966. Woonde en werkte in Amsterdam, Laren(N.H.), Groningen, Assen, Hilversum; sinds 1949 in Ommen. Reisde veel: Afrika, Zuid-Amerika, China, Rusland, Australië. Raadgevingen van de Belgische schilder V.E. van Uytvanck, leerling van prof. Willemse te Dendermonde. Oorspronkelijk ingenieursopleiding. Architect en kunstschilder. Schildert, aquarelleert en tekent (pen) in expressionistische trant alle onderwerpen, hoofdzakelijk landschappen. Bekend door zijn kleurechte cementtechniek. Grafisch werk (litho's en houtgravures), speciaal studie heraldiek met T. van der Laars. Oorkonden enz. Gaf o.m. les aan J.F.van den Berg en S. Mantel. Was jarenlang lid van
Joub Wiertz archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Wiertz, Henri Louis (Joub) Wiertz; geboren Amsterdam op 7 augustus 1893 en overleden Hardenberg 9 december 1966. Woonde en werkte in Amsterdam, Laren(N.H.), Groningen, Assen, Hilversum; sinds 1949 in Ommen. Reisde veel: Afrika, Zuid-Amerika, China, Rusland, Australië. Raadgevingen van de Belgische schilder V.E. van Uytvanck, leerling van prof. Willemse te Dendermonde. Oorspronkelijk ingenieursopleiding. Architect en kunstschilder. Schildert, aquarelleert en tekent (pen) in expressionistische trant alle onderwerpen, hoofdzakelijk landschappen. Bekend door zijn kleurechte cementtechniek. Grafisch werk (litho's en houtgravures), speciaal studie heraldiek met T. van der Laars. Oorkonden enz. Gaf o.m. les aan J.F.van den Berg en S. Mantel. Was jarenlang lid van
Joub Wiertz archief 49
Omschrijving
Sr# archived icon Wieggers, P. Wieggers, Paul Wieggers, geboren in 1962 in de Achterhoek. Paul Wieggers is autodidact. Al van jongs af aan kon je hem vaak in musea vinden. Zijn belangstelling betrof destijds vooral het werk van de oude meesters, hoe zij schilderden en vooral hoe zij het landschap neerzetten. In zijn eigen werk heeft van meet af aan het schilderen van landschappen dan ook zijn voorkeur gehad. In het begin was het nog een imitatie van de schilders uit de romantiek en dan vooral van het werk van de schilder B.C.Koekkoek. Langzamerhand werd het een steeds realistischer weergave van die natuur. Zijn landschappen zijn nu zo echt, dat het bijna een foto is geworden. Bijna, en juist daarin schuilt misschien wel de kracht van zijn werk: net niet dat kille dat de foto van diezelfde plek zou hebben. De kunstenaar wendt zich al doende een geheel eigen stijl aan, ‘Modern Romantisch’, met een verbluffende techniek die de kwaliteit van zijn ‘leermeester’ evenaart.
Paul Wieggers archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Wieggers, P. Wieggers, Paul Wieggers, geboren in 1962 in de Achterhoek. Paul Wieggers is autodidact. Al van jongs af aan kon je hem vaak in musea vinden. Zijn belangstelling betrof destijds vooral het werk van de oude meesters, hoe zij schilderden en vooral hoe zij het landschap neerzetten. In zijn eigen werk heeft van meet af aan het schilderen van landschappen dan ook zijn voorkeur gehad. In het begin was het nog een imitatie van de schilders uit de romantiek en dan vooral van het werk van de schilder B.C.Koekkoek. Langzamerhand werd het een steeds realistischer weergave van die natuur. Zijn landschappen zijn nu zo echt, dat het bijna een foto is geworden. Bijna, en juist daarin schuilt misschien wel de kracht van zijn werk: net niet dat kille dat de foto van diezelfde plek zou hebben. De kunstenaar wendt zich al doende een geheel eigen stijl aan, ‘Modern Romantisch’, met een verbluffende techniek die de kwaliteit van zijn ‘leermeester’ evenaart.
Paul Wieggers archief 50
Omschrijving
Sr# archived icon Wieggers, P. Wieggers, Paul Wieggers, geboren in 1962 in de Achterhoek. Paul Wieggers is autodidact. Al van jongs af aan kon je hem vaak in musea vinden. Zijn belangstelling betrof destijds vooral het werk van de oude meesters, hoe zij schilderden en vooral hoe zij het landschap neerzetten. In zijn eigen werk heeft van meet af aan het schilderen van landschappen dan ook zijn voorkeur gehad. In het begin was het nog een imitatie van de schilders uit de romantiek en dan vooral van het werk van de schilder B.C.Koekkoek. Langzamerhand werd het een steeds realistischer weergave van die natuur. Zijn landschappen zijn nu zo echt, dat het bijna een foto is geworden. Bijna, en juist daarin schuilt misschien wel de kracht van zijn werk: net niet dat kille dat de foto van diezelfde plek zou hebben. De kunstenaar wendt zich al doende een geheel eigen stijl aan, ‘Modern Romantisch’, met een verbluffende techniek die de kwaliteit van zijn ‘leermeester’ evenaart.
Paul Wieggers archief 49
Omschrijving
Sr# archived icon Wieggers, P. Wieggers, Paul Wieggers, geboren in 1962 in de Achterhoek. Paul Wieggers is autodidact. Al van jongs af aan kon je hem vaak in musea vinden. Zijn belangstelling betrof destijds vooral het werk van de oude meesters, hoe zij schilderden en vooral hoe zij het landschap neerzetten. In zijn eigen werk heeft van meet af aan het schilderen van landschappen dan ook zijn voorkeur gehad. In het begin was het nog een imitatie van de schilders uit de romantiek en dan vooral van het werk van de schilder B.C.Koekkoek. Langzamerhand werd het een steeds realistischer weergave van die natuur. Zijn landschappen zijn nu zo echt, dat het bijna een foto is geworden. Bijna, en juist daarin schuilt misschien wel de kracht van zijn werk: net niet dat kille dat de foto van diezelfde plek zou hebben. De kunstenaar wendt zich al doende een geheel eigen stijl aan, ‘Modern Romantisch’, met een verbluffende techniek die de kwaliteit van zijn ‘leermeester’ evenaart.
Paul Wieggers archief 48
Omschrijving
Sr# archived icon Gnoes, De
Jan Weenink archief 54
Omschrijving
Sr# archived icon De
Jan Weenink archief 58
Omschrijving
Sr# archived icon De
Jan Weenink archief 60
Omschrijving
Sr# archived icon De
Jan Weenink archief 12
Omschrijving
Sr# archived icon De
Jan Weenink archief 2
Omschrijving
Sr# archived icon De
Jan Weenink archief 3
Omschrijving
Sr# archived icon De
Jan Weenink archief 13
Omschrijving
Sr# archived icon De
Jan Weenink archief 11
Omschrijving
Sr# archived icon De
Jan Weenink archief 59
Omschrijving
Sr# archived icon De
Jan Weenink archief 56
Omschrijving
Sr# archived icon De
Jan Weenink archief 51
Omschrijving
Sr# archived icon en]De
Jan Weenink archief 53
Omschrijving
Sr# archived icon De
Jan Weenink archief 55
Omschrijving
Sr# archived icon De
Jan Weenink archief 5
Omschrijving
Sr# archived icon De
Jan Weenink archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon De
Jan Weenink archief 52
Omschrijving
Sr# archived icon De
Jan Weenink archief 14
Omschrijving
Sr# archived icon A.J. Zwart, winterlandschap, olieverf op linnen, afmeting 60x70cm doekmaat
A.J. Zwart, 1903-1981
Omschrijving
Sr# archived icon De
Jan Weenink archief 4
Omschrijving
Sr# archived icon De
Jan Weenink archief 50
Omschrijving
Sr# archived icon Wetering de Rooij, Johannus Embrosius van de Wetering, bijgenaamd de Rooij, werd in 1877 in Woudrichem geboren. Hij woonde en werkte in Delft, Den Haag, Heeze, Enkhuizen, Gorinchem en Oirschot. Hij maakte studiereizen naar Belgie en Frankrijk. Zijn eerste lessen kreeg hij van A. Le Comte te Delft, daarna werd hij leerling aan de Akademie voor Beeldende Kunst in Den Haag. In de periode 1904-1907 werd hem de koninklijke subsidie toegekend. Hij schilderde en tekende landschappen (riviergezichten en oude steden). Werk van Van de Wetering de Rooij is o.a. opgenomen in de collectie van het Rijksmuseum Zuiderzeemuseum in Enkhuizen.
E.J. Wetering de Rooij archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Zwolle 06.12.1864 – Rotterdam 14.12.1945. Jan Harm Weijns woonde en werkte in Zwolle tot 1881, Amsterdam tot 1885, Zwolle tot 1886, Enschede tot 1892, daarna in Rotterdam. Leerling van J.D. Huibers te Zwolle(1876-1880), van de Rijksnormaalschool te Amsterdam(1881-1885) en behaalde aldaar de akte Middelbaar Onderwijs tekenen. Leraar tekenen te Enschede, werd in 1892 benoemd tot leraar aan de Tekenacademie te Rotterdam(tot ca. 1910). Schilderde, aquarelleerde en tekende landschappen, interieurs, portretten, stillevens, ook enkele stads- en wintergezichten. Was lid van ‘Arti et Amicitiae’ en ‘St. Lucas’ te Amsterdam, ‘Pulchri Studio’ in Den Haag en van de Rotterdamse Kunstenaars Sociëteit. Gaf les aan J.P.V. Adriani, C.A. Cocheret, J.W. Havermans, W.F. Heskes, D. Homberg, O.C.R. Lochmann van Bennekom, M.D.J. van der Meer, J.C. van Reekum, N. van der Veen. De volgende musea bezitten werk van hem; Museum Boymans- van Beuningen Rotterdam, Haags Gemeentemuseum, Rijksmuseum Twenthe Enschede en het Van Bilderbeek-Lamaison Dordrecht te Dordrecht.
J.H. Weijns archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Zwolle 06.12.1864 – Rotterdam 14.12.1945 Jan Harm Weijns woonde en werkte in Zwolle tot 1881, Amsterdam tot 1885, Zwolle tot 1886, Enschede tot 1892, daarna in Rotterdam. Leerling van J.D. Huibers te Zwolle(1876-1880), van de Rijksnormaalschool te Amsterdam(1881-1885) en behaalde aldaar de akte Middelbaar Onderwijs tekenen. Leraar tekenen te Enschede, werd in 1892 benoemd tot leraar aan de Tekenacademie te Rotterdam(tot ca. 1910). Schilderde, aquarelleerde en tekende landschappen, interieurs, portretten, stillevens, ook enkele stads- en wintergezichten. Was lid van ‘Arti et Amicitiae’ en ‘St. Lucas’ te Amsterdam, ‘Pulchri Studio’ in Den Haag en van de Rotterdamse Kunstenaars Sociëteit. Gaf les aan J.P.V. Adriani, C.A. Cocheret, J.W. Havermans, W.F. Heskes, D. Homberg, O.C.R. Lochmann van Bennekom, M.D.J. van der Meer, J.C. van Reekum, N. van der Veen. De volgende musea bezitten werk van hem; Museum Boymans- van Beuningen Rotterdam, Haags Gemeentemuseum, Rijksmuseum Twenthe Enschede en het Van Bilderbeek-Lamaison Dordrecht te Dordrecht.
J.H. Weijns archief 2
Omschrijving
Sr# archived icon Zwolle 06.12.1864 – Rotterdam 14.12.1945 Jan Harm Weijns woonde en werkte in Zwolle tot 1881, Amsterdam tot 1885, Zwolle tot 1886, Enschede tot 1892, daarna in Rotterdam. Leerling van J.D. Huibers te Zwolle(1876-1880), van de Rijksnormaalschool te Amsterdam(1881-1885) en behaalde aldaar de akte Middelbaar Onderwijs tekenen. Leraar tekenen te Enschede, werd in 1892 benoemd tot leraar aan de Tekenacademie te Rotterdam(tot ca. 1910). Schilderde, aquarelleerde en tekende landschappen, interieurs, portretten, stillevens, ook enkele stads- en wintergezichten. Was lid van ‘Arti et Amicitiae’ en ‘St. Lucas’ te Amsterdam, ‘Pulchri Studio’ in Den Haag en van de Rotterdamse Kunstenaars Sociëteit. Gaf les aan J.P.V. Adriani, C.A. Cocheret, J.W. Havermans, W.F. Heskes, D. Homberg, O.C.R. Lochmann van Bennekom, M.D.J. van der Meer, J.C. van Reekum, N. van der Veen. De volgende musea bezitten werk van hem; Museum Boymans- van Beuningen Rotterdam, Haags Gemeentemuseum, Rijksmuseum Twenthe Enschede en het Van Bilderbeek-Lamaison Dordrecht te Dordrecht.
J.H. Weijns archief 3
Omschrijving
Sr# archived icon W.J. Weissenbruch Den Haag 1864-1941 Bloemendaal (Aerdenhout) De kunstschilder Willem J. Weissenbruch werd geboren in 1864 te Den Haag. Hij trad in de voetsporen van zijn leermeester en vader, de Haagse-Schoolschilder H.J. Weissenbruch. Verder vervolgde hij zijn leerschool aan de Academie te Den Haag o.l.v. Fridolin Becker. Het werk van W.J. Weissenbruch is herkenbaar aan de voor hem zo karakteristieke losse impressioniste stijl. Hij schilderde overwegend weidse landschappen, veelal met water. Verder maakte hij ook haven- en strandgezichten en enkele stillevens. W.J. Weissenbruch woonde en werkte een groot deel van zijn leven in de omgeving van Den Haag, De Kaag, Noorden, Nieuwkoop en ook in het Gooi. W.J. Weissenbruch gaf o.a. les aan Jack Aué en K. Heeman. Diverse musea bezitten werk van deze kunstschilder in hun collecties.
W.J. Weissenbruch archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Herman Johannes van der Weele werd geboren op 13 januari 1852 in Middelburg. Leerling van de Academie voor Beeldende Kunsten te Rotterdam waaraan hij vanaf 1879 leraar werd. Schilderde zowel in olieverf als in aquarel figuur- en genrestukken waarbij hij door zijn boereninterieurs in binnen- en buitenland grote bekendheid verwierf. Ook schilderde hij enkele landschappen en stillevens. Was lid van het 'Aesthetisch Genootschap' te Rotterdam en Pulchri Studio. Van der Weele gaf o.a. les aan Jan van Vuuren, en aanwijzingen aan Henk Dekker (1897-1974). Op zijn beurt kreeg van der Weele raadgevingen van Antonhij Rudolf Mauve. Maar dat kregen er wel meer:
H.J. ter Weele archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Froukje Wartena werd op 28 juli 1855 in Akkrum, Friesland geboren. Zij overleed op 14 april 1933 in Laren (NH). Zij woonde en werkte o.a. in Amsterdam, Blaricum (1894), Rolde en tot 1900 in Den Haag, Utrecht 1901. Laren tot 1915, Bergen tot 1920, Den Haag tot 1925, Harderwijk tot 1927 en tot aan haar overlijden in Laren. Froukje Wartena werkte ook veelvuldig in het buitenland. Zij maakte studiereizen naar Brugge en naar Normandie en Bretagne in Frankrijk. Zij kreeg haar eerste lessen van J. H. Egenberger, waarna zij haar studie vervolgde aan de Rijksnormaalschool te Amsterdam, o.l.v. J. R. de Kruijff en G. storm. Aan de Rijks Academie volgde zij in 1888-1889 ook de avondcursus o.l.v. F. G. W. Oldevelt. Zij schilderde, tekende, etste landschappen, stadsgezichten, dorpsgezichten, interieurstukken, buitenwijken aan rivieren, huizen, weiden, duin- en sneeuwgezichten. Zij maakte bijzonder knap werk. Haar werk werd o.a. getoond op tentoonstellingen in Rotterdam (1894), Arnhem (1901) en Amsterdam en Leeuwarden (1903).
Froukje Wartena archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Amsterdam 19.11.1856 – Ede 18.09.1936 Op haar negentiende jaar kreeg Marie Wandscheer les van Valentijn Bing. Tien jaar lang, van 1876 tot 1886 zou ze vervolgens lessen volgen aan de Rijksakademie in Amsterdam. Daar voelde zij zich zeer op haar plaats, omdat zij er werd afgeschermd van nieuwe ontwikkelingen in de schilderkunst, waar zij zich niet toe voelde aangetrokken. Zij woonde en werkte in Amsterdam, maar ook in het Gooi, in Drenthe, in Nunspeet en meer dan veertig jaar in Ede. In deze plaats verbleef van 1893 tot 1902 ook de schilder en etser Willem Witsen. Van hem nam Marie Wandscheer etslessen. Met haar twee zusters met wie ze een huishouden vormde, was ze vaak te gast in huize Witsen, waar ze een uitgebreide kennissenkring onder kunstenaars opbouwde. Ze was lid van “Pulchri Studio” in Den Haag en van “Arti et Amicitiae” in Amsterdam.
Maria Wandscheer archief 50
Omschrijving
Sr# archived icon Amsterdam 19.11.1856 – Ede 18.09.1936 Op haar negentiende jaar kreeg Marie Wandscheer les van Valentijn Bing. Tien jaar lang, van 1876 tot 1886 zou ze vervolgens lessen volgen aan de Rijksakademie in Amsterdam. Daar voelde zij zich zeer op haar plaats, omdat zij er werd afgeschermd van nieuwe ontwikkelingen in de schilderkunst, waar zij zich niet toe voelde aangetrokken. Zij woonde en werkte in Amsterdam, maar ook in het Gooi, in Drenthe, in Nunspeet en meer dan veertig jaar in Ede. In deze plaats verbleef van 1893 tot 1902 ook de schilder en etser Willem Witsen. Van hem nam Marie Wandscheer etslessen. Met haar twee zusters met wie ze een huishouden vormde, was ze vaak te gast in huize Witsen, waar ze een uitgebreide kennissenkring onder kunstenaars opbouwde. Ze was lid van “Pulchri Studio” in Den Haag en van “Arti et Amicitiae” in Amsterdam.
Maria Wandscheer archief 51
Omschrijving
Sr# archived icon Jan Walraven werd geboren in Amsterdam in 1827 en woonde en werkte daar tot 1863. Daarna vertrok hij naar Brussel. Hij maakte vooral naam als historieschilder en schilder van figuurstukken met kinderen. In de Romantische periode zag men kinderen graag als de verpersoonlijking van deugden als eenvoud, oprechtheid en natuurlijkheid. Vooral bij bourgeois-kopers waren dergelijke schilderijen een geliefd genre. Walraven had een voorkeur voor het afbeelden van boerenkinderen met glanzende krullen en rode wangen, verdiept in simpele bezigheden en vergezeld van de kleine dieren van het boerenerf.
Jan Walraven archief 70
Omschrijving
Sr# archived icon Vuuren, Jan van Vuuren geboren te Molenaarsgraaf (Z.H.) op 26 januari 1871 en overleden te Ermelo op 2 augustus 1941. Al op jonge leeftijd werd zijn tekentalent herkend door een aantal plaatselijke notabelen die ervoor zorgden dat de jonge Van Vuuren in de leer kon bij R. Larij. Later volgde hij ook lessen aan de Haagse Academie voor Beeldende Kunsten en bij de Amsterdamse schilder G.W. Dijsselhof. In 1896 wordt hij toegelaten tot het gerenommeerde Schilderkunstig Genootschap Pulchri-Studio te Den Haag.
Jan van Vuuren archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Vuuren, Jan van Vuuren geboren te Molenaarsgraaf (Z.H.) op 26 januari 1871 en overleden te Ermelo op 2 augustus 1941. Al op jonge leeftijd werd zijn tekentalent herkend door een aantal plaatselijke notabelen die ervoor zorgden dat de jonge Van Vuuren in de leer kon bij R. Larij. Later volgde hij ook lessen aan de Haagse Academie voor Beeldende Kunsten en bij de Amsterdamse schilder G.W. Dijsselhof. In 1896 wordt hij toegelaten tot het gerenommeerde Schilderkunstig Genootschap Pulchri-Studio te Den Haag.
Jan van Vuuren archief 2
Omschrijving
Sr# archived icon Vuuren, Jan van Vuuren geboren te Molenaarsgraaf (Z.H.) op 26 januari 1871 en overleden te Ermelo op 2 augustus 1941. Al op jonge leeftijd werd zijn tekentalent herkend door een aantal plaatselijke notabelen die ervoor zorgden dat de jonge Van Vuuren in de leer kon bij R. Larij. Later volgde hij ook lessen aan de Haagse Academie voor Beeldende Kunsten en bij de Amsterdamse schilder G.W. Dijsselhof. In 1896 wordt hij toegelaten tot het gerenommeerde Schilderkunstig Genootschap Pulchri-Studio te Den Haag. In deze jaren trok hij regelmatig met Haagse schilders richting Elspeet waar zij het Veluwse landschap vastlegden. Tijdens een van deze periodes op de Veluwe ontmoette hij de Elburgse onderwijzeres Anna Margaretha Heijman met wie hij in 1900 trouwde. Samen kregen zij vier kinderen. In deze jaren ging het Jan van Vuuren voor de wind. Zijn schilderijen vonden gretig aftrek. Vanaf de vroege jaren twintig keerde het tij echter voor het gezin Van Vuuren: er waren gezondheids- en financiële zorgen die aanhielden tot aan de dood van de schilder in 1941. Schilder van de Veluwe Alle bronnen over Jan van Vuuren vermelden dat hij dag in dag uit buiten te vinden was met schetsboek en/of schildersezel om het Veluwse landschap vast te leggen. Onvermoeibaar schilderde hij boslandschappen, boslaantjes, watermolens, haventjes en straatjes in plaatsen als Hattem, Harderwijk, Nunspeet en Elburg. Altijd in de voor hem kenmerkende realistische stijl waaraan hij zijn hele carrière trouw is gebleven, ook toen de belangstelling vanuit de kunstwereld daardoor minder werd.
Jan van Vuuren archief 3
Omschrijving
Sr# archived icon Vuuren, Jan van Vuuren geboren te Molenaarsgraaf (Z.H.) op 26 januari 1871 en overleden te Ermelo op 2 augustus 1941. Al op jonge leeftijd werd zijn tekentalent herkend door een aantal plaatselijke notabelen die ervoor zorgden dat de jonge Van Vuuren in de leer kon bij R. Larij. Later volgde hij ook lessen aan de Haagse Academie voor Beeldende Kunsten en bij de Amsterdamse schilder G.W. Dijsselhof. In 1896 wordt hij toegelaten tot het gerenommeerde Schilderkunstig Genootschap Pulchri-Studio te Den Haag. In deze jaren trok hij regelmatig met Haagse schilders richting Elspeet waar zij het Veluwse landschap vastlegden. Tijdens een van deze periodes op de Veluwe ontmoette hij de Elburgse onderwijzeres Anna Margaretha Heijman met wie hij in 1900 trouwde. Samen kregen zij vier kinderen. In deze jaren ging het Jan van Vuuren voor de wind. Zijn schilderijen vonden gretig aftrek. Vanaf de vroege jaren twintig keerde het tij echter voor het gezin Van Vuuren: er waren gezondheids- en financiële zorgen die aanhielden tot aan de dood van de schilder in 1941. Schilder van de Veluwe Alle bronnen over Jan van Vuuren vermelden dat hij dag in dag uit buiten te vinden was met schetsboek en/of schildersezel om het Veluwse landschap vast te leggen. Onvermoeibaar schilderde hij boslandschappen, boslaantjes, watermolens, haventjes en straatjes in plaatsen als Hattem, Harderwijk, Nunspeet en Elburg. Altijd in de voor hem kenmerkende realistische stijl waaraan hij zijn hele carrière trouw is gebleven, ook toen de belangstelling vanuit de kunstwereld daardoor minder werd.
Jan van Vuuren archief 4
Omschrijving
Sr# archived icon Vuuren, Jan van Vuuren geboren te Molenaarsgraaf (Z.H.) op 26 januari 1871 en overleden te Ermelo op 2 augustus 1941. Al op jonge leeftijd werd zijn tekentalent herkend door een aantal plaatselijke notabelen die ervoor zorgden dat de jonge Van Vuuren in de leer kon bij R. Larij. Later volgde hij ook lessen aan de Haagse Academie voor Beeldende Kunsten en bij de Amsterdamse schilder G.W. Dijsselhof. In 1896 wordt hij toegelaten tot het gerenommeerde Schilderkunstig Genootschap Pulchri-Studio te Den Haag. In deze jaren trok hij regelmatig met Haagse schilders richting Elspeet waar zij het Veluwse landschap vastlegden. Tijdens een van deze periodes op de Veluwe ontmoette hij de Elburgse onderwijzeres Anna Margaretha Heijman met wie hij in 1900 trouwde. Samen kregen zij vier kinderen. In deze jaren ging het Jan van Vuuren voor de wind. Zijn schilderijen vonden gretig aftrek. Vanaf de vroege jaren twintig keerde het tij echter voor het gezin Van Vuuren: er waren gezondheids- en financiële zorgen die aanhielden tot aan de dood van de schilder in 1941. Schilder van de Veluwe Alle bronnen over Jan van Vuuren vermelden dat hij dag in dag uit buiten te vinden was met schetsboek en/of schildersezel om het Veluwse landschap vast te leggen. Onvermoeibaar schilderde hij boslandschappen, boslaantjes, watermolens, haventjes en straatjes in plaatsen als Hattem, Harderwijk, Nunspeet en Elburg. Altijd in de voor hem kenmerkende realistische stijl waaraan hij zijn hele carrière trouw is gebleven, ook toen de belangstelling vanuit de kunstwereld daardoor minder werd.
Jan van Vuuren archief 5
Omschrijving
Sr# archived icon Vuuren, Jan van Vuuren geboren te Molenaarsgraaf (Z.H.) op 26 januari 1871 en overleden te Ermelo op 2 augustus 1941. Al op jonge leeftijd werd zijn tekentalent herkend door een aantal plaatselijke notabelen die ervoor zorgden dat de jonge Van Vuuren in de leer kon bij R. Larij. Later volgde hij ook lessen aan de Haagse Academie voor Beeldende Kunsten en bij de Amsterdamse schilder G.W. Dijsselhof. In 1896 wordt hij toegelaten tot het gerenommeerde Schilderkunstig Genootschap Pulchri-Studio te Den Haag. In deze jaren trok hij regelmatig met Haagse schilders richting Elspeet waar zij het Veluwse landschap vastlegden. Tijdens een van deze periodes op de Veluwe ontmoette hij de Elburgse onderwijzeres Anna Margaretha Heijman met wie hij in 1900 trouwde. Samen kregen zij vier kinderen. In deze jaren ging het Jan van Vuuren voor de wind. Zijn schilderijen vonden gretig aftrek. Vanaf de vroege jaren twintig keerde het tij echter voor het gezin Van Vuuren: er waren gezondheids- en financiële zorgen die aanhielden tot aan de dood van de schilder in 1941. Schilder van de Veluwe Alle bronnen over Jan van Vuuren vermelden dat hij dag in dag uit buiten te vinden was met schetsboek en/of schildersezel om het Veluwse landschap vast te leggen. Onvermoeibaar schilderde hij boslandschappen, boslaantjes, watermolens, haventjes en straatjes in plaatsen als Hattem, Harderwijk, Nunspeet en Elburg. Altijd in de voor hem kenmerkende realistische stijl waaraan hij zijn hele carrière trouw is gebleven, ook toen de belangstelling vanuit de kunstwereld daardoor minder werd.
Jan van Vuuren archief 6
Omschrijving
Sr# archived icon Vuuren, Jan van Vuuren geboren te Molenaarsgraaf (Z.H.) op 26 januari 1871 en overleden te Ermelo op 2 augustus 1941. Al op jonge leeftijd werd zijn tekentalent herkend door een aantal plaatselijke notabelen die ervoor zorgden dat de jonge Van Vuuren in de leer kon bij R. Larij. Later volgde hij ook lessen aan de Haagse Academie voor Beeldende Kunsten en bij de Amsterdamse schilder G.W. Dijsselhof. In 1896 wordt hij toegelaten tot het gerenommeerde Schilderkunstig Genootschap Pulchri-Studio te Den Haag. In deze jaren trok hij regelmatig met Haagse schilders richting Elspeet waar zij het Veluwse landschap vastlegden. Tijdens een van deze periodes op de Veluwe ontmoette hij de Elburgse onderwijzeres Anna Margaretha Heijman met wie hij in 1900 trouwde. Samen kregen zij vier kinderen. In deze jaren ging het Jan van Vuuren voor de wind. Zijn schilderijen vonden gretig aftrek. Vanaf de vroege jaren twintig keerde het tij echter voor het gezin Van Vuuren: er waren gezondheids- en financiële zorgen die aanhielden tot aan de dood van de schilder in 1941. Schilder van de Veluwe Alle bronnen over Jan van Vuuren vermelden dat hij dag in dag uit buiten te vinden was met schetsboek en/of schildersezel om het Veluwse landschap vast te leggen. Onvermoeibaar schilderde hij boslandschappen, boslaantjes, watermolens, haventjes en straatjes in plaatsen als Hattem, Harderwijk, Nunspeet en Elburg. Altijd in de voor hem kenmerkende realistische stijl waaraan hij zijn hele carrière trouw is gebleven, ook toen de belangstelling vanuit de kunstwereld daardoor minder werd.
Jan van Vuuren archief 7
Omschrijving
Sr# archived icon Vuuren, Jan van Vuuren geboren te Molenaarsgraaf (Z.H.) op 26 januari 1871 en overleden te Ermelo op 2 augustus 1941. Al op jonge leeftijd werd zijn tekentalent herkend door een aantal plaatselijke notabelen die ervoor zorgden dat de jonge Van Vuuren in de leer kon bij R. Larij. Later volgde hij ook lessen aan de Haagse Academie voor Beeldende Kunsten en bij de Amsterdamse schilder G.W. Dijsselhof. In 1896 wordt hij toegelaten tot het gerenommeerde Schilderkunstig Genootschap Pulchri-Studio te Den Haag. In deze jaren trok hij regelmatig met Haagse schilders richting Elspeet waar zij het Veluwse landschap vastlegden. Tijdens een van deze periodes op de Veluwe ontmoette hij de Elburgse onderwijzeres Anna Margaretha Heijman met wie hij in 1900 trouwde. Samen kregen zij vier kinderen. In deze jaren ging het Jan van Vuuren voor de wind. Zijn schilderijen vonden gretig aftrek. Vanaf de vroege jaren twintig keerde het tij echter voor het gezin Van Vuuren: er waren gezondheids- en financiële zorgen die aanhielden tot aan de dood van de schilder in 1941. Schilder van de Veluwe Alle bronnen over Jan van Vuuren vermelden dat hij dag in dag uit buiten te vinden was met schetsboek en/of schildersezel om het Veluwse landschap vast te leggen. Onvermoeibaar schilderde hij boslandschappen, boslaantjes, watermolens, haventjes en straatjes in plaatsen als Hattem, Harderwijk, Nunspeet en Elburg. Altijd in de voor hem kenmerkende realistische stijl waaraan hij zijn hele carrière trouw is gebleven, ook toen de belangstelling vanuit de kunstwereld daardoor minder werd.
Jan van Vuuren archief 70
Omschrijving
Sr# archived icon Vuuren, Jan van Vuuren geboren te Molenaarsgraaf (Z.H.) op 26 januari 1871 en overleden te Ermelo op 2 augustus 1941. Al op jonge leeftijd werd zijn tekentalent herkend door een aantal plaatselijke notabelen die ervoor zorgden dat de jonge Van Vuuren in de leer kon bij R. Larij. Later volgde hij ook lessen aan de Haagse Academie voor Beeldende Kunsten en bij de Amsterdamse schilder G.W. Dijsselhof. In 1896 wordt hij toegelaten tot het gerenommeerde Schilderkunstig Genootschap Pulchri-Studio te Den Haag. In deze jaren trok hij regelmatig met Haagse schilders richting Elspeet waar zij het Veluwse landschap vastlegden. Tijdens een van deze periodes op de Veluwe ontmoette hij de Elburgse onderwijzeres Anna Margaretha Heijman met wie hij in 1900 trouwde. Samen kregen zij vier kinderen. In deze jaren ging het Jan van Vuuren voor de wind. Zijn schilderijen vonden gretig aftrek. Vanaf de vroege jaren twintig keerde het tij echter voor het gezin Van Vuuren: er waren gezondheids- en financiële zorgen die aanhielden tot aan de dood van de schilder in 1941. Schilder van de Veluwe Alle bronnen over Jan van Vuuren vermelden dat hij dag in dag uit buiten te vinden was met schetsboek en/of schildersezel om het Veluwse landschap vast te leggen. Onvermoeibaar schilderde hij boslandschappen, boslaantjes, watermolens, haventjes en straatjes in plaatsen als Hattem, Harderwijk, Nunspeet en Elburg. Altijd in de voor hem kenmerkende realistische stijl waaraan hij zijn hele carrière trouw is gebleven, ook toen de belangstelling vanuit de kunstwereld daardoor minder werd.
Jan van Vuuren archief 71
Omschrijving
Sr# archived icon Vuuren, Jan van Vuuren geboren te Molenaarsgraaf (Z.H.) op 26 januari 1871 en overleden te Ermelo op 2 augustus 1941. Al op jonge leeftijd werd zijn tekentalent herkend door een aantal plaatselijke notabelen die ervoor zorgden dat de jonge Van Vuuren in de leer kon bij R. Larij. Later volgde hij ook lessen aan de Haagse Academie voor Beeldende Kunsten en bij de Amsterdamse schilder G.W. Dijsselhof. In 1896 wordt hij toegelaten tot het gerenommeerde Schilderkunstig Genootschap Pulchri-Studio te Den Haag. In deze jaren trok hij regelmatig met Haagse schilders richting Elspeet waar zij het Veluwse landschap vastlegden. Tijdens een van deze periodes op de Veluwe ontmoette hij de Elburgse onderwijzeres Anna Margaretha Heijman met wie hij in 1900 trouwde. Samen kregen zij vier kinderen. In deze jaren ging het Jan van Vuuren voor de wind. Zijn schilderijen vonden gretig aftrek. Vanaf de vroege jaren twintig keerde het tij echter voor het gezin Van Vuuren: er waren gezondheids- en financiële zorgen die aanhielden tot aan de dood van de schilder in 1941. Schilder van de Veluwe Alle bronnen over Jan van Vuuren vermelden dat hij dag in dag uit buiten te vinden was met schetsboek en/of schildersezel om het Veluwse landschap vast te leggen. Onvermoeibaar schilderde hij boslandschappen, boslaantjes, watermolens, haventjes en straatjes in plaatsen als Hattem, Harderwijk, Nunspeet en Elburg. Altijd in de voor hem kenmerkende realistische stijl waaraan hij zijn hele carrière trouw is gebleven, ook toen de belangstelling vanuit de kunstwereld daardoor minder werd.
Jan van Vuuren archief 72
Omschrijving
Sr# archived icon Vuuren, Jan van Vuuren geboren te Molenaarsgraaf (Z.H.) op 26 januari 1871 en overleden te Ermelo op 2 augustus 1941. Al op jonge leeftijd werd zijn tekentalent herkend door een aantal plaatselijke notabelen die ervoor zorgden dat de jonge Van Vuuren in de leer kon bij R. Larij. Later volgde hij ook lessen aan de Haagse Academie voor Beeldende Kunsten en bij de Amsterdamse schilder G.W. Dijsselhof. In 1896 wordt hij toegelaten tot het gerenommeerde Schilderkunstig Genootschap Pulchri-Studio te Den Haag. In deze jaren trok hij regelmatig met Haagse schilders richting Elspeet waar zij het Veluwse landschap vastlegden. Tijdens een van deze periodes op de Veluwe ontmoette hij de Elburgse onderwijzeres Anna Margaretha Heijman met wie hij in 1900 trouwde. Samen kregen zij vier kinderen. In deze jaren ging het Jan van Vuuren voor de wind. Zijn schilderijen vonden gretig aftrek. Vanaf de vroege jaren twintig keerde het tij echter voor het gezin Van Vuuren: er waren gezondheids- en financiële zorgen die aanhielden tot aan de dood van de schilder in 1941. Schilder van de Veluwe Alle bronnen over Jan van Vuuren vermelden dat hij dag in dag uit buiten te vinden was met schetsboek en/of schildersezel om het Veluwse landschap vast te leggen. Onvermoeibaar schilderde hij boslandschappen, boslaantjes, watermolens, haventjes en straatjes in plaatsen als Hattem, Harderwijk, Nunspeet en Elburg. Altijd in de voor hem kenmerkende realistische stijl waaraan hij zijn hele carrière trouw is gebleven, ook toen de belangstelling vanuit de kunstwereld daardoor minder werd.
Jan van Vuuren archief 8
Omschrijving
Sr# archived icon Zwaan, Vries, Dick de Vries. Geboren op 31 augustus 1948 te Hilversum en overleden op 12 december 2019 Hij heeft aanvankelijk een opleiding in de scheepsbouw genoten en volgt nauwgezet de ontwikkelingen op het gebied van ontwerpen en bouwen van zeilschepen en het restaureren van klassieke schepen. Na zijn schooltijd had hij vele baantjes. In die tijd bezocht hij een avondschool waar hem de eerste beginselen van tekenen en schilderen werden bijgebracht. De meeste baantjes hadden te maken met de scheepsbouw, want hij is een liefhebber van water, Hollandse luchten en ….. vrijheid. Het was deze vrijheidsdrang die hem naar het schilderen voerde. In het reguliere onderwijs voelde Dick de Vries zich teveel in een keurslijf geperst. Hij koos voor het vrijere leven van decorbouwer/schilder in de studio’s van de Nederlandse televisie. Daar groeide zijn verlangen schilder te worden. Door zijn interesse en leergierigheid, maar ook door zijn onmiskenbare aanleg, kreeg hij de kans zich verder in het decor schilderen te bekwamen. Na die leertijd wist De Vries het zeker: hij wilde schilderen om te leven. Betrof zijn eerste werk de wat ruw opgezette schilderijen van de Italiaanse School, na enige tijd blijkt zijn echte kracht: het fijne schilderwerk van het Hollands Realisme. Het Hollands Realisme heeft eeuwenlang vele generaties kunstenaars, kunstkenners en kunstkopers geboeid. Soms uit overwegingen van nostalgie, dikwijls vanuit een romantische beleving of een idyllisch schoonheidsgevoel. Daarom worden De Vries’ landschappen, stadsgezichten, zeegezichten en portretten in vele landen graag gekocht. Exposities in Nederland, Duitsland, Engeland, Australië en Amerika. Dick de Vries is op 12 december 2018 in Heerenveen overleden.
Dick de Vries archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Witte haan, Vries, Dick de Vries. Geboren op 31 augustus 1948 te Hilversum en overleden op 12 december 2019 Hij heeft aanvankelijk een opleiding in de scheepsbouw genoten en volgt nauwgezet de ontwikkelingen op het gebied van ontwerpen en bouwen van zeilschepen en het restaureren van klassieke schepen. Na zijn schooltijd had hij vele baantjes. In die tijd bezocht hij een avondschool waar hem de eerste beginselen van tekenen en schilderen werden bijgebracht. De meeste baantjes hadden te maken met de scheepsbouw, want hij is een liefhebber van water, Hollandse luchten en ….. vrijheid. Het was deze vrijheidsdrang die hem naar het schilderen voerde. In het reguliere onderwijs voelde Dick de Vries zich teveel in een keurslijf geperst. Hij koos voor het vrijere leven van decorbouwer/schilder in de studio’s van de Nederlandse televisie. Daar groeide zijn verlangen schilder te worden. Door zijn interesse en leergierigheid, maar ook door zijn onmiskenbare aanleg, kreeg hij de kans zich verder in het decor schilderen te bekwamen. Na die leertijd wist De Vries het zeker: hij wilde schilderen om te leven. Betrof zijn eerste werk de wat ruw opgezette schilderijen van de Italiaanse School, na enige tijd blijkt zijn echte kracht: het fijne schilderwerk van het Hollands Realisme. Het Hollands Realisme heeft eeuwenlang vele generaties kunstenaars, kunstkenners en kunstkopers geboeid. Soms uit overwegingen van nostalgie, dikwijls vanuit een romantische beleving of een idyllisch schoonheidsgevoel. Daarom worden De Vries’ landschappen, stadsgezichten, zeegezichten en portretten in vele landen graag gekocht. Exposities in Nederland, Duitsland, Engeland, Australië en Amerika. Dick de Vries is op 12 december 2018 in Heerenveen overleden.
Dick de Vries archief 50
Omschrijving
Sr# archived icon Vreedenburgh, Cornelis Woerden 1880-1946 Laren (N.H.) Cornelis Vreedenburgh was grotendeels autodidact. Aanvankelijk werkte hij als huisschilder en tekende en schilderde in zijn vrije tijd, totdat hij zich 1904 door een koninklijke subsidie geheel aan de schilderkunst kon wijden. Veel had hij aan de adviezen van W.B. Tholen, die hem vaak op zijn boot meenam over de Kaag en de Loosdrechtse plassen. De weide- en watertaferelen die Vreedenburgh schilderde waren direct zeer geliefd door hun sterke kleuren en de treffende manier waarop hij het licht en de atmosfeer van het Hollandse landschap kon weergeven. In 1918 vestigde de schilder zich in Laren. Vanaf die tijd ontstonden ook veel Amsterdamse stadsgezichten. Musea: o.a. Singer Museum in Laren en Centraal Museum in Utrecht.
C. Vreedenburgh archief 70
Omschrijving
Sr# archived icon Vreedenburgh, Cornelis Woerden 1880-1946 Laren (N.H.) Cornelis Vreedenburgh was grotendeels autodidact. Aanvankelijk werkte hij als huisschilder en tekende en schilderde in zijn vrije tijd, totdat hij zich 1904 door een koninklijke subsidie geheel aan de schilderkunst kon wijden. Veel had hij aan de adviezen van W.B. Tholen, die hem vaak op zijn boot meenam over de Kaag en de Loosdrechtse plassen. De weide- en watertaferelen die Vreedenburgh schilderde waren direct zeer geliefd door hun sterke kleuren en de treffende manier waarop hij het licht en de atmosfeer van het Hollandse landschap kon weergeven. In 1918 vestigde de schilder zich in Laren. Vanaf die tijd ontstonden ook veel Amsterdamse stadsgezichten. Musea: o.a. Singer Museum in Laren en Centraal Museum in Utrecht.
C. Vreedenburgh archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Vowe, P.G.Vowe, Paul Gerhart Vowe is geboren op 16 mei 1874 in Elberfeldgest en is gestorven op 5 november 1937 in Wehrau/Niederschlesien (Polen). Paul Vowe heeft gestudeerd op de Akademies van Berlijn en München. Hij was van beroep kunstschilder en werkzaam in Berlijn. Hij Schilderde, tekende, lithografeerde en etste figuren, portretten, landschappen en bloemstillevens. Het museum in Elberfeld bezit een schilderij van hem.
P.G. Vowe archief 50
Omschrijving
Sr# archived icon en]Voerman, Jan Voerman jr. is geboren te Hattem in 1890 en overleden in 1976 te Blaricum Jan Voerman werd geboren in 1890 als zoon van de kunstschilder Jan Voerman sr., vooral bekend als de schilder van IJsselgezichten bij Hattem. Voerman jr. kreeg les van zijn vader en op zeer jonge leeftijd werd hem gevraagd om de illustraties te maken voor de bekende Verkade-natuuralbums. Ook voor zijn schilderijen koos hij meestal onderwerpen uit de natuur, zoals landschappen en stillevens van planten en bloemen. Hij bestudeerde deze zeer nauwkeurig, hetgeen in zijn schilderijen duidelijk tot uiting komt.
Jan Voerman jr archief 70
Omschrijving
Sr# archived icon Voerman, Jan Voerman jr. is geboren te Hattem in 1890 en overleden in 1976 te Blaricum Jan Voerman werd geboren in 1890 als zoon van de kunstschilder Jan Voerman sr., vooral bekend als de schilder van IJsselgezichten bij Hattem. Voerman jr. kreeg les van zijn vader en op zeer jonge leeftijd werd hem gevraagd om de illustraties te maken voor de bekende Verkade-natuuralbums. Ook voor zijn schilderijen koos hij meestal onderwerpen uit de natuur, zoals landschappen en stillevens van planten en bloemen. Hij bestudeerde deze zeer nauwkeurig, hetgeen in zijn schilderijen duidelijk tot uiting komt.
Jan Voerman jr. archief 71
Omschrijving
Sr# archived icon Voerman, Jan Voerman jr. is geboren te Hattem in 1890 en overleden in 1976 te Blaricum Jan Voerman werd geboren in 1890 als zoon van de kunstschilder Jan Voerman sr., vooral bekend als de schilder van IJsselgezichten bij Hattem. Voerman jr. kreeg les van zijn vader en op zeer jonge leeftijd werd hem gevraagd om de illustraties te maken voor de bekende Verkade-natuuralbums. Ook voor zijn schilderijen koos hij meestal onderwerpen uit de natuur, zoals landschappen en stillevens van planten en bloemen. Hij bestudeerde deze zeer nauwkeurig, hetgeen in zijn schilderijen duidelijk tot uiting komt.
Jan Voerman jr. archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Jan Voerman senior, leerling van de Rijksakademie te Amsterdam o.l.v. A. Allebe, de Antwerpse Akademie o.l.v. Ch. Verlat. Schilderde en tekende eerst joodse in- en exterieurs, daarna stadsgezichten en bloemen. Later onstonden zeer lichte werken, zijn IJsselgezichten en met vee bevolkte weilanden. Dit veelal met zijn geliefde hoofdmotief, dicht bij elkaar staande paarden, in impressionistische of juist strakke uitvoering. Tentoonstellingen: Amsterdam, Den Haag. Musea: alle belangrijke.
Jan Voerman sr. archief 70
Omschrijving
Sr# archived icon Dorpstraat, Vlist, Leendert van der Vlist is geboren te Numansdorp in 1894 en overleden in 1962 te Voorburg. Leerling van de Akademie v. Beeldende Kunsten te Den Haag, kreeg daarna lessen van W.H.P.J. de Zwart. Schilderde, tekende en etste landschappen, stads- en dorpsgezichten en veel stillevens. Werkte min of meer in de trant van de Haagse School. Museum: De Lakenhal te Leiden.
L. van der Vlist archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Visser, W.A. Visser, Walter Visser was born in 1952 and he died in 1996.
Walter Visser archief 50
Omschrijving
Sr# archived icon Visser, W.A. Visser behoorde tot de Antwerpse realistische school. Een steeds talrijker wordende groep kunstenaars die de nadruk legden op ambachtelijke discipline en respect voor schildertradities. Hijzelf stamde uit een oude schildersfamilie, zijn grootvader, Willem Visser (1895-1951), leerling van Opsomer genoot in zijn tijd in de scheldestad vooral bekendheid als dier- en landschapschilder. Walter Visser was er zich degelijk van bewust dat kunst niet essentieel moest choqueren om aan te slaan. Fijne atmosfeerschepping en schoonheidsbeleving waren voor hem belangrijker maatstaven. Een strenge, bijna cubistische compositie lag meestal aan de basis van zijn kleine eenvoudige, maar soms ook grote stillevens, die echter steeds sfeervol en soms romantisch geladen waren. Zijn werken worden gekenmerkt door een zekere strakheid. Deze indruk wordt nog versterkt door alle toevalligheden weg te bannen. Walter Visser is een gerespecteerd kunstenaar wiens werk te vinden is in het binnen- en buitenland.
Walter Visser archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Vierhout, Pieter Vierhout is geboren in 1957 te Almelo en ging vanaf zijn twaalfjarige leeftijd al samen met zijn vader (Leo Vierhout) er op uit om in de natuur schetsen te maken. Toen hij 17 was ging hij voor het eerst naar Frankrijk om samen met zijn vader te kunnen genieten van het zuidelijke landschap en de dorpsstraatjes die tot op heden nog steeds de overhand hebben in zijn keuzes van onderwerpen. De strakke gebouwen gecontrasteerd met een prachtig zonlicht zijn op zich vrij strak van vorm opgezet, de manier van schilderen echter laat echter zien, dat de verf vrij pasteus is opgebracht, maar dan op een zodanige wijze dat de onderschildering een grote rol meespeelt. Het zijn geen gladde delen, maar met een rake structuur aangebracht om er een extra dimensie aan toe te voegen. Pieter Vierhout wil zich ergens aan vasthouden en werkt meestal naar de realiteit. Abstractie kan gedeeltelijk toegevoegd zijn, maar herkenning is voor hem een belangrijk punt. Deze kunstenaar wil bepalend zijn op het doek en zal zich daarom nooit verliezen in de abstracte schilderkunst. Zijn onderwerpen bestaan meestal uit mediterrane haventjes, het Zuid Franse landschap, rotspartijen aan de kust, zeegezichten en vooral oude bergstadjes met hun kronkelende stegen.
Pieter Vierhout archief 4
Omschrijving
Sr# archived icon Vierhout, Pieter Vierhout is geboren in 1957 te Almelo en ging vanaf zijn twaalfjarige leeftijd al samen met zijn vader (Leo Vierhout) er op uit om in de natuur schetsen te maken. Toen hij 17 was ging hij voor het eerst naar Frankrijk om samen met zijn vader te kunnen genieten van het zuidelijke landschap en de dorpsstraatjes die tot op heden nog steeds de overhand hebben in zijn keuzes van onderwerpen. De strakke gebouwen gecontrasteerd met een prachtig zonlicht zijn op zich vrij strak van vorm opgezet, de manier van schilderen echter laat echter zien, dat de verf vrij pasteus is opgebracht, maar dan op een zodanige wijze dat de onderschildering een grote rol meespeelt. Het zijn geen gladde delen, maar met een rake structuur aangebracht om er een extra dimensie aan toe te voegen. Pieter Vierhout wil zich ergens aan vasthouden en werkt meestal naar de realiteit. Abstractie kan gedeeltelijk toegevoegd zijn, maar herkenning is voor hem een belangrijk punt. Deze kunstenaar wil bepalend zijn op het doek en zal zich daarom nooit verliezen in de abstracte schilderkunst. Zijn onderwerpen bestaan meestal uit mediterrane haventjes, het Zuid Franse landschap, rotspartijen aan de kust, zeegezichten en vooral oude bergstadjes met hun kronkelende stegen.
Pieter Vierhout archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Vierhout, Pieter Vierhout is geboren in 1957 te Almelo en ging vanaf zijn twaalfjarige leeftijd al samen met zijn vader (Leo Vierhout) er op uit om in de natuur schetsen te maken. Toen hij 17 was ging hij voor het eerst naar Frankrijk om samen met zijn vader te kunnen genieten van het zuidelijke landschap en de dorpsstraatjes die tot op heden nog steeds de overhand hebben in zijn keuzes van onderwerpen. De strakke gebouwen gecontrasteerd met een prachtig zonlicht zijn op zich vrij strak van vorm opgezet, de manier van schilderen echter laat echter zien, dat de verf vrij pasteus is opgebracht, maar dan op een zodanige wijze dat de onderschildering een grote rol meespeelt. Het zijn geen gladde delen, maar met een rake structuur aangebracht om er een extra dimensie aan toe te voegen. Pieter Vierhout wil zich ergens aan vasthouden en werkt meestal naar de realiteit. Abstractie kan gedeeltelijk toegevoegd zijn, maar herkenning is voor hem een belangrijk punt. Deze kunstenaar wil bepalend zijn op het doek en zal zich daarom nooit verliezen in de abstracte schilderkunst. Zijn onderwerpen bestaan meestal uit mediterrane haventjes, het Zuid Franse landschap, rotspartijen aan de kust, zeegezichten en vooral oude bergstadjes met hun kronkelende stegen.
Pieter Vierhout archief 84
Omschrijving
Sr# archived icon Vierhout, Pieter Vierhout is geboren in 1957 te Almelo en ging vanaf zijn twaalfjarige leeftijd al samen met zijn vader (Leo Vierhout) er op uit om in de natuur schetsen te maken. Toen hij 17 was ging hij voor het eerst naar Frankrijk om samen met zijn vader te kunnen genieten van het zuidelijke landschap en de dorpsstraatjes die tot op heden nog steeds de overhand hebben in zijn keuzes van onderwerpen. De strakke gebouwen gecontrasteerd met een prachtig zonlicht zijn op zich vrij strak van vorm opgezet, de manier van schilderen echter laat echter zien, dat de verf vrij pasteus is opgebracht, maar dan op een zodanige wijze dat de onderschildering een grote rol meespeelt. Het zijn geen gladde delen, maar met een rake structuur aangebracht om er een extra dimensie aan toe te voegen. Pieter Vierhout wil zich ergens aan vasthouden en werkt meestal naar de realiteit. Abstractie kan gedeeltelijk toegevoegd zijn, maar herkenning is voor hem een belangrijk punt. Deze kunstenaar wil bepalend zijn op het doek en zal zich daarom nooit verliezen in de abstracte schilderkunst. Zijn onderwerpen bestaan meestal uit mediterrane haventjes, het Zuid Franse landschap, rotspartijen aan de kust, zeegezichten en vooral oude bergstadjes met hun kronkelende stegen.
Pieter Vierhout archief 83
Omschrijving
Sr# archived icon Vierhout, Pieter Vierhout is geboren in 1957 te Almelo en ging vanaf zijn twaalfjarige leeftijd al samen met zijn vader (Leo Vierhout) er op uit om in de natuur schetsen te maken. Toen hij 17 was ging hij voor het eerst naar Frankrijk om samen met zijn vader te kunnen genieten van het zuidelijke landschap en de dorpsstraatjes die tot op heden nog steeds de overhand hebben in zijn keuzes van onderwerpen. De strakke gebouwen gecontrasteerd met een prachtig zonlicht zijn op zich vrij strak van vorm opgezet, de manier van schilderen echter laat echter zien, dat de verf vrij pasteus is opgebracht, maar dan op een zodanige wijze dat de onderschildering een grote rol meespeelt. Het zijn geen gladde delen, maar met een rake structuur aangebracht om er een extra dimensie aan toe te voegen. Pieter Vierhout wil zich ergens aan vasthouden en werkt meestal naar de realiteit. Abstractie kan gedeeltelijk toegevoegd zijn, maar herkenning is voor hem een belangrijk punt. Deze kunstenaar wil bepalend zijn op het doek en zal zich daarom nooit verliezen in de abstracte schilderkunst. Zijn onderwerpen bestaan meestal uit mediterrane haventjes, het Zuid Franse landschap, rotspartijen aan de kust, zeegezichten en vooral oude bergstadjes met hun kronkelende stegen.
Pieter Vierhout archief 81
Omschrijving
Sr# archived icon Vierhout, Pieter Vierhout is geboren in 1957 te Almelo en ging vanaf zijn twaalfjarige leeftijd al samen met zijn vader (Leo Vierhout) er op uit om in de natuur schetsen te maken. Toen hij 17 was ging hij voor het eerst naar Frankrijk om samen met zijn vader te kunnen genieten van het zuidelijke landschap en de dorpsstraatjes die tot op heden nog steeds de overhand hebben in zijn keuzes van onderwerpen. De strakke gebouwen gecontrasteerd met een prachtig zonlicht zijn op zich vrij strak van vorm opgezet, de manier van schilderen echter laat echter zien, dat de verf vrij pasteus is opgebracht, maar dan op een zodanige wijze dat de onderschildering een grote rol meespeelt. Het zijn geen gladde delen, maar met een rake structuur aangebracht om er een extra dimensie aan toe te voegen. Pieter Vierhout wil zich ergens aan vasthouden en werkt meestal naar de realiteit. Abstractie kan gedeeltelijk toegevoegd zijn, maar herkenning is voor hem een belangrijk punt. Deze kunstenaar wil bepalend zijn op het doek en zal zich daarom nooit verliezen in de abstracte schilderkunst. Zijn onderwerpen bestaan meestal uit mediterrane haventjes, het Zuid Franse landschap, rotspartijen aan de kust, zeegezichten en vooral oude bergstadjes met hun kronkelende stegen.
Pieter Vierhout archief 80
Omschrijving
Sr# archived icon Vierhout, Pieter Vierhout is geboren in 1957 te Almelo en ging vanaf zijn twaalfjarige leeftijd al samen met zijn vader (Leo Vierhout) er op uit om in de natuur schetsen te maken. Toen hij 17 was ging hij voor het eerst naar Frankrijk om samen met zijn vader te kunnen genieten van het zuidelijke landschap en de dorpsstraatjes die tot op heden nog steeds de overhand hebben in zijn keuzes van onderwerpen. De strakke gebouwen gecontrasteerd met een prachtig zonlicht zijn op zich vrij strak van vorm opgezet, de manier van schilderen echter laat echter zien, dat de verf vrij pasteus is opgebracht, maar dan op een zodanige wijze dat de onderschildering een grote rol meespeelt. Het zijn geen gladde delen, maar met een rake structuur aangebracht om er een extra dimensie aan toe te voegen. Pieter Vierhout wil zich ergens aan vasthouden en werkt meestal naar de realiteit. Abstractie kan gedeeltelijk toegevoegd zijn, maar herkenning is voor hem een belangrijk punt. Deze kunstenaar wil bepalend zijn op het doek en zal zich daarom nooit verliezen in de abstracte schilderkunst. Zijn onderwerpen bestaan meestal uit mediterrane haventjes, het Zuid Franse landschap, rotspartijen aan de kust, zeegezichten en vooral oude bergstadjes met hun kronkelende stegen.
Pieter Vierhout archief 5
Omschrijving
Sr# archived icon Vierhout, Pieter Vierhout is geboren in 1957 te Almelo en ging vanaf zijn twaalfjarige leeftijd al samen met zijn vader (Leo Vierhout) er op uit om in de natuur schetsen te maken. Toen hij 17 was ging hij voor het eerst naar Frankrijk om samen met zijn vader te kunnen genieten van het zuidelijke landschap en de dorpsstraatjes die tot op heden nog steeds de overhand hebben in zijn keuzes van onderwerpen. De strakke gebouwen gecontrasteerd met een prachtig zonlicht zijn op zich vrij strak van vorm opgezet, de manier van schilderen echter laat echter zien, dat de verf vrij pasteus is opgebracht, maar dan op een zodanige wijze dat de onderschildering een grote rol meespeelt. Het zijn geen gladde delen, maar met een rake structuur aangebracht om er een extra dimensie aan toe te voegen. Pieter Vierhout wil zich ergens aan vasthouden en werkt meestal naar de realiteit. Abstractie kan gedeeltelijk toegevoegd zijn, maar herkenning is voor hem een belangrijk punt. Deze kunstenaar wil bepalend zijn op het doek en zal zich daarom nooit verliezen in de abstracte schilderkunst. Zijn onderwerpen bestaan meestal uit mediterrane haventjes, het Zuid Franse landschap, rotspartijen aan de kust, zeegezichten en vooral oude bergstadjes met hun kronkelende stegen.
Pieter Vierhout archief 82
Omschrijving
Sr# archived icon Vierhout, Pieter Vierhout is geboren in 1957 te Almelo en ging vanaf zijn twaalfjarige leeftijd al samen met zijn vader (Leo Vierhout) er op uit om in de natuur schetsen te maken. Toen hij 17 was ging hij voor het eerst naar Frankrijk om samen met zijn vader te kunnen genieten van het zuidelijke landschap en de dorpsstraatjes die tot op heden nog steeds de overhand hebben in zijn keuzes van onderwerpen. De strakke gebouwen gecontrasteerd met een prachtig zonlicht zijn op zich vrij strak van vorm opgezet, de manier van schilderen echter laat echter zien, dat de verf vrij pasteus is opgebracht, maar dan op een zodanige wijze dat de onderschildering een grote rol meespeelt. Het zijn geen gladde delen, maar met een rake structuur aangebracht om er een extra dimensie aan toe te voegen. Pieter Vierhout wil zich ergens aan vasthouden en werkt meestal naar de realiteit. Abstractie kan gedeeltelijk toegevoegd zijn, maar herkenning is voor hem een belangrijk punt. Deze kunstenaar wil bepalend zijn op het doek en zal zich daarom nooit verliezen in de abstracte schilderkunst. Zijn onderwerpen bestaan meestal uit mediterrane haventjes, het Zuid Franse landschap, rotspartijen aan de kust, zeegezichten en vooral oude bergstadjes met hun kronkelende stegen.
Pieter Vierhout archief 2
Omschrijving
Sr# archived icon Vierhout, P. Vierhout, Pieter Vierhout is born in Almelo in 1957.
Pieter Vierhout archief 3
Omschrijving
Sr# archived icon Toen Adrianus Johannes(Arie) Zwart te kennen gaf schilder te willen worden, remden zijn ouders, die een winkel dreven, hem af. Ze bewogen hem eerst een opleiding tot reclameschilder in Amsterdam te volgen. Maar Zwart die bij tochten naar de Veluwezoom had gemerkt dat er veel belangstelling bestond voor zijn schilderijen die hij vlot verkocht, zag daarna toch kans een opleiding aan de Haagse Academie te volgen. Na zijn huwelijk in 1926 begon een zwervend bestaan. Eerst trok het gezin met een woonwagen door Brabant. Toen in 1936 een erfenis werd ontvangen, waardoor de opdracht tot het bouwen van een boot kon worden verstrekt, lag de wereld open. Met de ‘De Trekschuit’ werd bijna veertig jaar(tot 1974) door het land gezworven. Alom trok dit vaartuig de aandacht door de bloemen die aan dek werden meegevoerd. Bloemen waren ook de kenmerkende elementen in de schilderijen van Zwart. In zijn stillevens, maar ook in zijn landschappen werd meestal een overdaad aan bloemen gevonden. Zijn reizen naar Frankrijk en Spanje hebben hieraan ongetwijfeld bijgedragen. In moeilijker tijden echter, als de schilder zich depressief voelde, werden de schilderijen, in overeenstemming daarmee, donkerder van kleur. Zwart heeft veel geëxposeerd, zowel op zijn boot als in de kunsthandel. Rond 1938 kwam hij naar Meppel. Daar bracht hij de oorlogsjaren door. Al snel kwam hij in contact met andere Meppeler schilders. Samen brachten ze veel plezierige avonden door. Even werden dan de donkere tijden naar de achtergrond verdreven als piano- en vioolspel, overstemd door luid gezang, opklonk vanuit het Balkengat waar ‘De Trekschuit’ lag afgemeerd. De laatste jaren van zijn leven woonde hij met zijn echtgenote in het Rosa Spierhuis in Laren.
A.J. Zwart archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Zwart, A.J. Zwart is geboren te Rijswijk op 30.08.1903 en overleden te Laren op 27.08.1981. Toen Adrianus Johannes(Arie) Zwart te kennen gaf schilder te willen worden, remden zijn ouders, die een winkel dreven, hem af. Ze bewogen hem eerst een opleiding tot reclameschilder in Amsterdam te volgen. Maar Zwart die bij tochten naar de Veluwezoom had gemerkt dat er veel belangstelling bestond voor zijn schilderijen die hij vlot verkocht, zag daarna toch kans een opleiding aan de Haagse Academie te volgen. Na zijn huwelijk in 1926 begon een zwervend bestaan. Eerst trok het gezin met een woonwagen door Brabant. Toen in 1936 een erfenis werd ontvangen, waardoor de opdracht tot het bouwen van een boot kon worden verstrekt, lag de wereld open. Met de ‘De Trekschuit’ werd bijna veertig jaar(tot 1974) door het land gezworven. Alom trok dit vaartuig de aandacht door de bloemen die aan dek werden meegevoerd. Bloemen waren ook de kenmerkende elementen in de schilderijen van Zwart. In zijn stillevens, maar ook in zijn landschappen werd meestal een overdaad aan bloemen gevonden. Zijn reizen naar Frankrijk en Spanje hebben hieraan ongetwijfeld bijgedragen. In moeilijker tijden echter, als de schilder zich depressief voelde, werden de schilderijen, in overeenstemming daarmee, donkerder van kleur. Zwart heeft veel geëxposeerd, zowel op zijn boot als in de kunsthandel. Rond 1938 kwam hij naar Meppel. Daar bracht hij de oorlogsjaren door. Al snel kwam hij in contact met andere Meppeler schilders. Samen brachten ze veel plezierige avonden door. Even werden dan de donkere tijden naar de achtergrond verdreven als piano- en vioolspel, overstemd door luid gezang, opklonk vanuit het Balkengat waar ‘De Trekschuit’ lag afgemeerd. De laatste jaren van zijn leven woonde hij met zijn echtgenote in het Rosa Spierhuis in Laren.
A.J. Zwart archief 10
Omschrijving
Sr# archived icon Zwart, A.J. Zwart is geboren te Rijswijk op 30.08.1903 en overleden te Laren op 27.08.1981. Toen Adrianus Johannes(Arie) Zwart te kennen gaf schilder te willen worden, remden zijn ouders, die een winkel dreven, hem af. Ze bewogen hem eerst een opleiding tot reclameschilder in Amsterdam te volgen. Maar Zwart die bij tochten naar de Veluwezoom had gemerkt dat er veel belangstelling bestond voor zijn schilderijen die hij vlot verkocht, zag daarna toch kans een opleiding aan de Haagse Academie te volgen. Na zijn huwelijk in 1926 begon een zwervend bestaan. Eerst trok het gezin met een woonwagen door Brabant. Toen in 1936 een erfenis werd ontvangen, waardoor de opdracht tot het bouwen van een boot kon worden verstrekt, lag de wereld open. Met de ‘De Trekschuit’ werd bijna veertig jaar(tot 1974) door het land gezworven. Alom trok dit vaartuig de aandacht door de bloemen die aan dek werden meegevoerd. Bloemen waren ook de kenmerkende elementen in de schilderijen van Zwart. In zijn stillevens, maar ook in zijn landschappen werd meestal een overdaad aan bloemen gevonden. Zijn reizen naar Frankrijk en Spanje hebben hieraan ongetwijfeld bijgedragen. In moeilijker tijden echter, als de schilder zich depressief voelde, werden de schilderijen, in overeenstemming daarmee, donkerder van kleur. Zwart heeft veel geëxposeerd, zowel op zijn boot als in de kunsthandel. Rond 1938 kwam hij naar Meppel. Daar bracht hij de oorlogsjaren door. Al snel kwam hij in contact met andere Meppeler schilders. Samen brachten ze veel plezierige avonden door. Even werden dan de donkere tijden naar de achtergrond verdreven als piano- en vioolspel, overstemd door luid gezang, opklonk vanuit het Balkengat waar ‘De Trekschuit’ lag afgemeerd. De laatste jaren van zijn leven woonde hij met zijn echtgenote in het Rosa Spierhuis in Laren.
A.J. Zwart archief 11
Omschrijving
Sr# archived icon Picknicktafel, Zwart, A.J. Zwart is geboren te Rijswijk op 30.08.1903 en overleden te Laren op 27.08.1981. Toen Adrianus Johannes(Arie) Zwart te kennen gaf schilder te willen worden, remden zijn ouders, die een winkel dreven, hem af. Ze bewogen hem eerst een opleiding tot reclameschilder in Amsterdam te volgen. Maar Zwart die bij tochten naar de Veluwezoom had gemerkt dat er veel belangstelling bestond voor zijn schilderijen die hij vlot verkocht, zag daarna toch kans een opleiding aan de Haagse Academie te volgen. Na zijn huwelijk in 1926 begon een zwervend bestaan. Eerst trok het gezin met een woonwagen door Brabant. Toen in 1936 een erfenis werd ontvangen, waardoor de opdracht tot het bouwen van een boot kon worden verstrekt, lag de wereld open. Met de ‘De Trekschuit’ werd bijna veertig jaar(tot 1974) door het land gezworven. Alom trok dit vaartuig de aandacht door de bloemen die aan dek werden meegevoerd. Bloemen waren ook de kenmerkende elementen in de schilderijen van Zwart. In zijn stillevens, maar ook in zijn landschappen werd meestal een overdaad aan bloemen gevonden. Zijn reizen naar Frankrijk en Spanje hebben hieraan ongetwijfeld bijgedragen. In moeilijker tijden echter, als de schilder zich depressief voelde, werden de schilderijen, in overeenstemming daarmee, donkerder van kleur. Zwart heeft veel geëxposeerd, zowel op zijn boot als in de kunsthandel. Rond 1938 kwam hij naar Meppel. Daar bracht hij de oorlogsjaren door. Al snel kwam hij in contact met andere Meppeler schilders. Samen brachten ze veel plezierige avonden door. Even werden dan de donkere tijden naar de achtergrond verdreven als piano- en vioolspel, overstemd door luid gezang, opklonk vanuit het Balkengat waar ‘De Trekschuit’ lag afgemeerd. De laatste jaren van zijn leven woonde hij met zijn echtgenote in het Rosa Spierhuis in Laren.
A.J. Zwart archief 12
Omschrijving
Sr# archived icon Zwart, A.J. Zwart is geboren te Rijswijk op 30.08.1903 en overleden te Laren op 27.08.1981. Toen Adrianus Johannes(Arie) Zwart te kennen gaf schilder te willen worden, remden zijn ouders, die een winkel dreven, hem af. Ze bewogen hem eerst een opleiding tot reclameschilder in Amsterdam te volgen. Maar Zwart die bij tochten naar de Veluwezoom had gemerkt dat er veel belangstelling bestond voor zijn schilderijen die hij vlot verkocht, zag daarna toch kans een opleiding aan de Haagse Academie te volgen. Na zijn huwelijk in 1926 begon een zwervend bestaan. Eerst trok het gezin met een woonwagen door Brabant. Toen in 1936 een erfenis werd ontvangen, waardoor de opdracht tot het bouwen van een boot kon worden verstrekt, lag de wereld open. Met de ‘De Trekschuit’ werd bijna veertig jaar(tot 1974) door het land gezworven. Alom trok dit vaartuig de aandacht door de bloemen die aan dek werden meegevoerd. Bloemen waren ook de kenmerkende elementen in de schilderijen van Zwart. In zijn stillevens, maar ook in zijn landschappen werd meestal een overdaad aan bloemen gevonden. Zijn reizen naar Frankrijk en Spanje hebben hieraan ongetwijfeld bijgedragen. In moeilijker tijden echter, als de schilder zich depressief voelde, werden de schilderijen, in overeenstemming daarmee, donkerder van kleur. Zwart heeft veel geëxposeerd, zowel op zijn boot als in de kunsthandel. Rond 1938 kwam hij naar Meppel. Daar bracht hij de oorlogsjaren door. Al snel kwam hij in contact met andere Meppeler schilders. Samen brachten ze veel plezierige avonden door. Even werden dan de donkere tijden naar de achtergrond verdreven als piano- en vioolspel, overstemd door luid gezang, opklonk vanuit het Balkengat waar ‘De Trekschuit’ lag afgemeerd. De laatste jaren van zijn leven woonde hij met zijn echtgenote in het Rosa Spierhuis in Laren.
A.J. Zwart archief 13
Omschrijving
Sr# archived icon Zwart, A.J. Zwart is geboren te Rijswijk op 30.08.1903 en overleden te Laren op 27.08.1981. Toen Adrianus Johannes(Arie) Zwart te kennen gaf schilder te willen worden, remden zijn ouders, die een winkel dreven, hem af. Ze bewogen hem eerst een opleiding tot reclameschilder in Amsterdam te volgen. Maar Zwart die bij tochten naar de Veluwezoom had gemerkt dat er veel belangstelling bestond voor zijn schilderijen die hij vlot verkocht, zag daarna toch kans een opleiding aan de Haagse Academie te volgen. Na zijn huwelijk in 1926 begon een zwervend bestaan. Eerst trok het gezin met een woonwagen door Brabant. Toen in 1936 een erfenis werd ontvangen, waardoor de opdracht tot het bouwen van een boot kon worden verstrekt, lag de wereld open. Met de ‘De Trekschuit’ werd bijna veertig jaar(tot 1974) door het land gezworven. Alom trok dit vaartuig de aandacht door de bloemen die aan dek werden meegevoerd. Bloemen waren ook de kenmerkende elementen in de schilderijen van Zwart. In zijn stillevens, maar ook in zijn landschappen werd meestal een overdaad aan bloemen gevonden. Zijn reizen naar Frankrijk en Spanje hebben hieraan ongetwijfeld bijgedragen. In moeilijker tijden echter, als de schilder zich depressief voelde, werden de schilderijen, in overeenstemming daarmee, donkerder van kleur. Zwart heeft veel geëxposeerd, zowel op zijn boot als in de kunsthandel. Rond 1938 kwam hij naar Meppel. Daar bracht hij de oorlogsjaren door. Al snel kwam hij in contact met andere Meppeler schilders. Samen brachten ze veel plezierige avonden door. Even werden dan de donkere tijden naar de achtergrond verdreven als piano- en vioolspel, overstemd door luid gezang, opklonk vanuit het Balkengat waar ‘De Trekschuit’ lag afgemeerd. De laatste jaren van zijn leven woonde hij met zijn echtgenote in het Rosa Spierhuis in Laren.
A.J. Zwart archief 14
Omschrijving
Sr# archived icon Zwart, A.J. Zwart is geboren te Rijswijk op 30.08.1903 en overleden te Laren op 27.08.1981. Toen Adrianus Johannes(Arie) Zwart te kennen gaf schilder te willen worden, remden zijn ouders, die een winkel dreven, hem af. Ze bewogen hem eerst een opleiding tot reclameschilder in Amsterdam te volgen. Maar Zwart die bij tochten naar de Veluwezoom had gemerkt dat er veel belangstelling bestond voor zijn schilderijen die hij vlot verkocht, zag daarna toch kans een opleiding aan de Haagse Academie te volgen. Na zijn huwelijk in 1926 begon een zwervend bestaan. Eerst trok het gezin met een woonwagen door Brabant. Toen in 1936 een erfenis werd ontvangen, waardoor de opdracht tot het bouwen van een boot kon worden verstrekt, lag de wereld open. Met de ‘De Trekschuit’ werd bijna veertig jaar(tot 1974) door het land gezworven. Alom trok dit vaartuig de aandacht door de bloemen die aan dek werden meegevoerd. Bloemen waren ook de kenmerkende elementen in de schilderijen van Zwart. In zijn stillevens, maar ook in zijn landschappen werd meestal een overdaad aan bloemen gevonden. Zijn reizen naar Frankrijk en Spanje hebben hieraan ongetwijfeld bijgedragen. In moeilijker tijden echter, als de schilder zich depressief voelde, werden de schilderijen, in overeenstemming daarmee, donkerder van kleur. Zwart heeft veel geëxposeerd, zowel op zijn boot als in de kunsthandel. Rond 1938 kwam hij naar Meppel. Daar bracht hij de oorlogsjaren door. Al snel kwam hij in contact met andere Meppeler schilders. Samen brachten ze veel plezierige avonden door. Even werden dan de donkere tijden naar de achtergrond verdreven als piano- en vioolspel, overstemd door luid gezang, opklonk vanuit het Balkengat waar ‘De Trekschuit’ lag afgemeerd. De laatste jaren van zijn leven woonde hij met zijn echtgenote in het Rosa Spierhuis in Laren.
A.J. Zwart archief 15
Omschrijving
Sr# archived icon Zwart, A.J. Zwart is geboren te Rijswijk op 30.08.1903 en overleden te Laren op 27.08.1981. Toen Adrianus Johannes(Arie) Zwart te kennen gaf schilder te willen worden, remden zijn ouders, die een winkel dreven, hem af. Ze bewogen hem eerst een opleiding tot reclameschilder in Amsterdam te volgen. Maar Zwart die bij tochten naar de Veluwezoom had gemerkt dat er veel belangstelling bestond voor zijn schilderijen die hij vlot verkocht, zag daarna toch kans een opleiding aan de Haagse Academie te volgen. Na zijn huwelijk in 1926 begon een zwervend bestaan. Eerst trok het gezin met een woonwagen door Brabant. Toen in 1936 een erfenis werd ontvangen, waardoor de opdracht tot het bouwen van een boot kon worden verstrekt, lag de wereld open. Met de ‘De Trekschuit’ werd bijna veertig jaar(tot 1974) door het land gezworven. Alom trok dit vaartuig de aandacht door de bloemen die aan dek werden meegevoerd. Bloemen waren ook de kenmerkende elementen in de schilderijen van Zwart. In zijn stillevens, maar ook in zijn landschappen werd meestal een overdaad aan bloemen gevonden. Zijn reizen naar Frankrijk en Spanje hebben hieraan ongetwijfeld bijgedragen. In moeilijker tijden echter, als de schilder zich depressief voelde, werden de schilderijen, in overeenstemming daarmee, donkerder van kleur. Zwart heeft veel geëxposeerd, zowel op zijn boot als in de kunsthandel. Rond 1938 kwam hij naar Meppel. Daar bracht hij de oorlogsjaren door. Al snel kwam hij in contact met andere Meppeler schilders. Samen brachten ze veel plezierige avonden door. Even werden dan de donkere tijden naar de achtergrond verdreven als piano- en vioolspel, overstemd door luid gezang, opklonk vanuit het Balkengat waar ‘De Trekschuit’ lag afgemeerd. De laatste jaren van zijn leven woonde hij met zijn echtgenote in het Rosa Spierhuis in Laren.
A.J. Zwart archief 16
Omschrijving
Sr# archived icon Zwart, A.J. Zwart is geboren te Rijswijk op 30.08.1903 en overleden te Laren op 27.08.1981. Toen Adrianus Johannes(Arie) Zwart te kennen gaf schilder te willen worden, remden zijn ouders, die een winkel dreven, hem af. Ze bewogen hem eerst een opleiding tot reclameschilder in Amsterdam te volgen. Maar Zwart die bij tochten naar de Veluwezoom had gemerkt dat er veel belangstelling bestond voor zijn schilderijen die hij vlot verkocht, zag daarna toch kans een opleiding aan de Haagse Academie te volgen. Na zijn huwelijk in 1926 begon een zwervend bestaan. Eerst trok het gezin met een woonwagen door Brabant. Toen in 1936 een erfenis werd ontvangen, waardoor de opdracht tot het bouwen van een boot kon worden verstrekt, lag de wereld open. Met de ‘De Trekschuit’ werd bijna veertig jaar(tot 1974) door het land gezworven. Alom trok dit vaartuig de aandacht door de bloemen die aan dek werden meegevoerd. Bloemen waren ook de kenmerkende elementen in de schilderijen van Zwart. In zijn stillevens, maar ook in zijn landschappen werd meestal een overdaad aan bloemen gevonden. Zijn reizen naar Frankrijk en Spanje hebben hieraan ongetwijfeld bijgedragen. In moeilijker tijden echter, als de schilder zich depressief voelde, werden de schilderijen, in overeenstemming daarmee, donkerder van kleur. Zwart heeft veel geëxposeerd, zowel op zijn boot als in de kunsthandel. Rond 1938 kwam hij naar Meppel. Daar bracht hij de oorlogsjaren door. Al snel kwam hij in contact met andere Meppeler schilders. Samen brachten ze veel plezierige avonden door. Even werden dan de donkere tijden naar de achtergrond verdreven als piano- en vioolspel, overstemd door luid gezang, opklonk vanuit het Balkengat waar ‘De Trekschuit’ lag afgemeerd. De laatste jaren van zijn leven woonde hij met zijn echtgenote in het Rosa Spierhuis in Laren.
A.J. Zwart archief 17
Omschrijving
Sr# archived icon Zwart, A.J. Zwart is geboren te Rijswijk op 30.08.1903 en overleden te Laren op 27.08.1981. Toen Adrianus Johannes(Arie) Zwart te kennen gaf schilder te willen worden, remden zijn ouders, die een winkel dreven, hem af. Ze bewogen hem eerst een opleiding tot reclameschilder in Amsterdam te volgen. Maar Zwart die bij tochten naar de Veluwezoom had gemerkt dat er veel belangstelling bestond voor zijn schilderijen die hij vlot verkocht, zag daarna toch kans een opleiding aan de Haagse Academie te volgen. Na zijn huwelijk in 1926 begon een zwervend bestaan. Eerst trok het gezin met een woonwagen door Brabant. Toen in 1936 een erfenis werd ontvangen, waardoor de opdracht tot het bouwen van een boot kon worden verstrekt, lag de wereld open. Met de ‘De Trekschuit’ werd bijna veertig jaar(tot 1974) door het land gezworven. Alom trok dit vaartuig de aandacht door de bloemen die aan dek werden meegevoerd. Bloemen waren ook de kenmerkende elementen in de schilderijen van Zwart. In zijn stillevens, maar ook in zijn landschappen werd meestal een overdaad aan bloemen gevonden. Zijn reizen naar Frankrijk en Spanje hebben hieraan ongetwijfeld bijgedragen. In moeilijker tijden echter, als de schilder zich depressief voelde, werden de schilderijen, in overeenstemming daarmee, donkerder van kleur. Zwart heeft veel geëxposeerd, zowel op zijn boot als in de kunsthandel. Rond 1938 kwam hij naar Meppel. Daar bracht hij de oorlogsjaren door. Al snel kwam hij in contact met andere Meppeler schilders. Samen brachten ze veel plezierige avonden door. Even werden dan de donkere tijden naar de achtergrond verdreven als piano- en vioolspel, overstemd door luid gezang, opklonk vanuit het Balkengat waar ‘De Trekschuit’ lag afgemeerd. De laatste jaren van zijn leven woonde hij met zijn echtgenote in het Rosa Spierhuis in Laren.
A.J. Zwart archief 18
Omschrijving
Sr# archived icon Veneman, J. Veneman, Johannes, Hans, Han Veneman is geboren in Den Ham (Gem. Vriezenveen) op 19 augustus 1939 en is overleden op 6 februari 1991 te Enschede. Hij woonde en werkte in Almelo, Groningen, Amsterdam, Antwerpen en als laatste in Almelo. Han Veneman was leerling van de Akademie voor Kunst en Industrie te Enschede. Hij was een bekend beeldhouwer en kunstschilder. Kunstrichting: nieuw-realisme. Han Veneman was lid van de B.B.K. te Amsterdam. Exposities in div. musea in Nederland.
Han Veneman archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Veneman, J. Veneman, Johannes, Hans, Han Veneman is geboren in Den Ham (Gem. Vriezenveen) op 19 augustus 1939 en is overleden op 6 februari 1991 te Enschede. Hij woonde en werkte in Almelo, Groningen, Amsterdam, Antwerpen en als laatste in Almelo. Han Veneman was leerling van de Akademie voor Kunst en Industrie te Enschede. Hij was een bekend beeldhouwer en kunstschilder. Kunstrichting: nieuw-realisme. Han Veneman was lid van de B.B.K. te Amsterdam. Exposities in div. musea in Nederland.
Han Veneman archief 2
Omschrijving
Sr# archived icon Veneman, J. Veneman, Johannes, Hans, Han Veneman is geboren in Den Ham (Gem. Vriezenveen) op 19 augustus 1939 en is overleden op 6 februari 1991 te Enschede. Hij woonde en werkte in Almelo, Groningen, Amsterdam, Antwerpen en als laatste in Almelo. Han Veneman was leerling van de Akademie voor Kunst en Industrie te Enschede. Hij was een bekend beeldhouwer en kunstschilder. Kunstrichting: nieuw-realisme. Han Veneman was lid van de B.B.K. te Amsterdam. Exposities in div. musea in Nederland.
Han Veneman archief 70
Omschrijving
Sr# archived icon Veger, Hermanus Johannes (
H.J. Veger archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Veger, Hermanus Johannes (
H.J. Veger archief 2
Omschrijving
Sr# archived icon Velde(n), Petrus van der Velde, geboren op 5 mei 1837 te Rotterdam en overleden in 1915 te Christchurch (Nieuw Zeeland). Werkte in Rotterdam tot 1868, Berlijn tot 1869, Dordrecht 1870, Rotterdam van 1870-1874, Den Haag, Wassenaar tot 1884, van ca. 1892 af in Nieuw Zeeland. Leerling van de Rotterdamse en Berlijnse Akademies voor beeldene kunstenaars. Vormde zich verder zelf. Interieur- en figuurschilder, tevens steentekenaar en steendrukker. Gaf les aan D.J.R.Jordens, S. Robertson en G.G. Schenk. Zijn werk is vertegenwoordigd in diverse musea n.l.: Museum Boymans van Beuningen te Rotterdam, Museum te Groningen, Museum Dordrecht, Rijksmuseum Amsterdam, Haags Gemeentemuseum, etc.
Petrus van der Velde archief 50
Omschrijving
Sr# archived icon Strandgezicht, Wie het voorrecht heeft een kunstwerk van de Friese schilder Gert Jan Veenstra te bezitten, wordt telkenmale opnieuw, geboeid door het schitterend palet; hoe de schilder op virtuoze wijze de natuurlijkheid van onderwerpen aanschouwelijk op het doek doet herleven. Met vlotte, frisse penseelstreken, verfijnd uitvloeiend, tot in de kleinste details, plaatst Veenstra op elk schilderwerk een, treffend tafereel dat bijeen ieder esthetische gevoelens, gevoelens wekt. Wie het voorrecht heeft een kunstwerk van de Friese schilder Gert Jan Veenstra te bezitten, wordt telkenmale Hij werd geboren op 11 april 1957 te Workum. Een pittoresk havenstadje gelegen aan de voormalige Zuiderzee. Al spoedig verhuisde het gezin naar Witmarsum, een aardig dorp midden in het weidegebied, onder de rook van Bolsward, dat vroeger als Hanzestad aan de Middelzee een bruisend centrum van handel en kunst was, getuige nog de historische gevels en het bezienswaardige stadhuis. Op prille leeftijd onderscheidde hij zich reeds van zijn tijdgenoten door met houtskool of potlood de natuur in zijn zienswijze zo te schetsen, dat onmiskenbaar het geboren talent zich manifesteerde. Naarmate de jaren telden en Gert Jan de finesses van het tekenen beheerste kwam onvermijdelijk de drang al dit schoons in kleur vast te leggen. Deze ingrijpende verandering in techniek, het zoeken naar de juiste lichtval en kleurschakeringen vergde veel oefening en studie. Door veelvuldig museabezoek en advies van collega's groeide Veenstra als kunstenaar en ontwikkelde hij een levendige schildertrant, aansluitend op het nostalgische werk van beroemde meesters uit voorgaande eeuwen. Bij elke gelegenheid die zich voordoet vindt men de schilder met schetsboek waarnemend in de vrije natuur. Het uitbeelden van het Hollandse landschap en stadsgezicht, met de steeds wisselende elementen, eist nauwlettend aandacht en inzicht. Veenstra weet met vakbekwame aanpak op aangrijpende compositorische wijze op het linnen te vereeuwigen de in herfstkleuren getooide bomen afstekend tegen jagende wolken, het serene licht van doorschijnende vederwolkjes op een lentemorgen, de grillig gevormde witte scheuren in een bevroren ijsvloer oplichtend in een warm uitstralende gloed vanuit het vensterraam van een besneeuwde boerderij of de dreigende stilte voor een naderend onweer met het aanstormende regengordijn. Als men de passende kleurdetaillering in de vanuit de voorgrond weglopende slagschaduwen ziet of contrasterend met de in zachte tinten geschilderde contouren van bomen en boerderijtjes weerspiegelend en ineenvloeiend met het kabbelend water, wordt men getroffen door de enorme dieptewerking en betrokkenheid van de schilder, die hiermee zijn gevoelens en verbondenheid met de natuur op een realistische wijze vastlegt. Daarom is zijn werk zo gezocht, niet allen in eigen regio,maar ook ver daarbuiten.Zozal menig schilderij van Gert Jan Veenstra nog de grens overgaan.
G.J. Veenstra archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Wie het voorrecht heeft een kunstwerk van de Friese schilder Gert Jan Veenstra te bezitten, wordt telkenmale opnieuw, geboeid door het schitterend palet; hoe de schilder op virtuoze wijze de natuurlijkheid van onderwerpen aanschouwelijk op het doek doet herleven. Met vlotte, frisse penseelstreken, verfijnd uitvloeiend, tot in de kleinste details, plaatst Veenstra op elk schilderwerk een, treffend tafereel dat bijeen ieder esthetische gevoelens, gevoelens wekt. Wie het voorrecht heeft een kunstwerk van de Friese schilder Gert Jan Veenstra te bezitten, wordt telkenmale Hij werd geboren op 11 april 1957 te Workum. Een pittoresk havenstadje gelegen aan de voormalige Zuiderzee. Al spoedig verhuisde het gezin naar Witmarsum, een aardig dorp midden in het weidegebied, onder de rook van Bolsward, dat vroeger als Hanzestad aan de Middelzee een bruisend centrum van handel en kunst was, getuige nog de historische gevels en het bezienswaardige stadhuis. Op prille leeftijd onderscheidde hij zich reeds van zijn tijdgenoten door met houtskool of potlood de natuur in zijn zienswijze zo te schetsen, dat onmiskenbaar het geboren talent zich manifesteerde. Naarmate de jaren telden en Gert Jan de finesses van het tekenen beheerste kwam onvermijdelijk de drang al dit schoons in kleur vast te leggen. Deze ingrijpende verandering in techniek, het zoeken naar de juiste lichtval en kleurschakeringen vergde veel oefening en studie. Door veelvuldig museabezoek en advies van collega's groeide Veenstra als kunstenaar en ontwikkelde hij een levendige schildertrant, aansluitend op het nostalgische werk van beroemde meesters uit voorgaande eeuwen. Bij elke gelegenheid die zich voordoet vindt men de schilder met schetsboek waarnemend in de vrije natuur. Het uitbeelden van het Hollandse landschap en stadsgezicht, met de steeds wisselende elementen, eist nauwlettend aandacht en inzicht. Veenstra weet met vakbekwame aanpak op aangrijpende compositorische wijze op het linnen te vereeuwigen de in herfstkleuren getooide bomen afstekend tegen jagende wolken, het serene licht van doorschijnende vederwolkjes op een lentemorgen, de grillig gevormde witte scheuren in een bevroren ijsvloer oplichtend in een warm uitstralende gloed vanuit het vensterraam van een besneeuwde boerderij of de dreigende stilte voor een naderend onweer met het aanstormende regengordijn. Als men de passende kleurdetaillering in de vanuit de voorgrond weglopende slagschaduwen ziet of contrasterend met de in zachte tinten geschilderde contouren van bomen en boerderijtjes weerspiegelend en ineenvloeiend met het kabbelend water, wordt men getroffen door de enorme dieptewerking en betrokkenheid van de schilder, die hiermee zijn gevoelens en verbondenheid met de natuur op een realistische wijze vastlegt. Daarom is zijn werk zo gezocht, niet allen in eigen regio,maar ook ver daarbuiten.Zozal menig schilderij van Gert Jan Veenstra nog de grens overgaan.
G.J. Veenstra archief 3
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers was born1886, in The Hague, died 1947 in Nunspeet. Painter of landscapes,landscape with figures,, waterscapes, urban landscapes and harbourscenes. It wasonly in 1989 that the works of Viegers, a painter of typical Dutch scenes, appeared in the auction rooms. In 2001 a retrospective of this output was held at the Stedelijk Museum in Zwolle.
Ben Viegers archief 18
Omschrijving
Sr# archived icon Wie het voorrecht heeft een kunstwerk van de Friese schilder Gert Jan Veenstra te bezitten, wordt telkenmale opnieuw, geboeid door het schitterend palet; hoe de schilder op virtuoze wijze de natuurlijkheid van onderwerpen aanschouwelijk op het doek doet herleven. Met vlotte, frisse penseelstreken, verfijnd uitvloeiend, tot in de kleinste details, plaatst Veenstra op elk schilderwerk een, treffend tafereel dat bijeen ieder esthetische gevoelens, gevoelens wekt. Wie het voorrecht heeft een kunstwerk van de Friese schilder Gert Jan Veenstra te bezitten, wordt telkenmale Hij werd geboren op 11 april 1957 te Workum. Een pittoresk havenstadje gelegen aan de voormalige Zuiderzee. Al spoedig verhuisde het gezin naar Witmarsum, een aardig dorp midden in het weidegebied, onder de rook van Bolsward, dat vroeger als Hanzestad aan de Middelzee een bruisend centrum van handel en kunst was, getuige nog de historische gevels en het bezienswaardige stadhuis. Op prille leeftijd onderscheidde hij zich reeds van zijn tijdgenoten door met houtskool of potlood de natuur in zijn zienswijze zo te schetsen, dat onmiskenbaar het geboren talent zich manifesteerde. Naarmate de jaren telden en Gert Jan de finesses van het tekenen beheerste kwam onvermijdelijk de drang al dit schoons in kleur vast te leggen. Deze ingrijpende verandering in techniek, het zoeken naar de juiste lichtval en kleurschakeringen vergde veel oefening en studie. Door veelvuldig museabezoek en advies van collega's groeide Veenstra als kunstenaar en ontwikkelde hij een levendige schildertrant, aansluitend op het nostalgische werk van beroemde meesters uit voorgaande eeuwen. Bij elke gelegenheid die zich voordoet vindt men de schilder met schetsboek waarnemend in de vrije natuur. Het uitbeelden van het Hollandse landschap en stadsgezicht, met de steeds wisselende elementen, eist nauwlettend aandacht en inzicht. Veenstra weet met vakbekwame aanpak op aangrijpende compositorische wijze op het linnen te vereeuwigen de in herfstkleuren getooide bomen afstekend tegen jagende wolken, het serene licht van doorschijnende vederwolkjes op een lentemorgen, de grillig gevormde witte scheuren in een bevroren ijsvloer oplichtend in een warm uitstralende gloed vanuit het vensterraam van een besneeuwde boerderij of de dreigende stilte voor een naderend onweer met het aanstormende regengordijn. Als men de passende kleurdetaillering in de vanuit de voorgrond weglopende slagschaduwen ziet of contrasterend met de in zachte tinten geschilderde contouren van bomen en boerderijtjes weerspiegelend en ineenvloeiend met het kabbelend water, wordt men getroffen door de enorme dieptewerking en betrokkenheid van de schilder, die hiermee zijn gevoelens en verbondenheid met de natuur op een realistische wijze vastlegt. Daarom is zijn werk zo gezocht, niet allen in eigen regio, maar ook ver daar buiten. Zo zal menig schilderij van Gert Jan Veenstra nog de grens overgaan.
G.J. Veenstra archief 4
Omschrijving
Sr# archived icon Wie het voorrecht heeft een kunstwerk van de Friese schilder Gert Jan Veenstra te bezitten, wordt telkenmale opnieuw, geboeid door het schitterend palet; hoe de schilder op virtuoze wijze de natuurlijkheid van onderwerpen aanschouwelijk op het doek doet herleven. Met vlotte, frisse penseelstreken, verfijnd uitvloeiend, tot in de kleinste details, plaatst Veenstra op elk schilderwerk een, treffend tafereel dat bijeen ieder esthetische gevoelens, gevoelens wekt. Wie het voorrecht heeft een kunstwerk van de Friese schilder Gert Jan Veenstra te bezitten, wordt telkenmale Hij werd geboren op 11 april 1957 te Workum. Een pittoresk havenstadje gelegen aan de voormalige Zuiderzee. Al spoedig verhuisde het gezin naar Witmarsum, een aardig dorp midden in het weidegebied, onder de rook van Bolsward, dat vroeger als Hanzestad aan de Middelzee een bruisend centrum van handel en kunst was, getuige nog de historische gevels en het bezienswaardige stadhuis. Op prille leeftijd onderscheidde hij zich reeds van zijn tijdgenoten door met houtskool of potlood de natuur in zijn zienswijze zo te schetsen, dat onmiskenbaar het geboren talent zich manifesteerde. Naarmate de jaren telden en Gert Jan de finesses van het tekenen beheerste kwam onvermijdelijk de drang al dit schoons in kleur vast te leggen. Deze ingrijpende verandering in techniek, het zoeken naar de juiste lichtval en kleurschakeringen vergde veel oefening en studie. Door veelvuldig museabezoek en advies van collega's groeide Veenstra als kunstenaar en ontwikkelde hij een levendige schildertrant, aansluitend op het nostalgische werk van beroemde meesters uit voorgaande eeuwen. Bij elke gelegenheid die zich voordoet vindt men de schilder met schetsboek waarnemend in de vrije natuur. Het uitbeelden van het Hollandse landschap en stadsgezicht, met de steeds wisselende elementen, eist nauwlettend aandacht en inzicht. Veenstra weet met vakbekwame aanpak op aangrijpende compositorische wijze op het linnen te vereeuwigen de in herfstkleuren getooide bomen afstekend tegen jagende wolken, het serene licht van doorschijnende vederwolkjes op een lentemorgen, de grillig gevormde witte scheuren in een bevroren ijsvloer oplichtend in een warm uitstralende gloed vanuit het vensterraam van een besneeuwde boerderij of de dreigende stilte voor een naderend onweer met het aanstormende regengordijn. Als men de passende kleurdetaillering in de vanuit de voorgrond weglopende slagschaduwen ziet of contrasterend met de in zachte tinten geschilderde contouren van bomen en boerderijtjes weerspiegelend en ineenvloeiend met het kabbelend water, wordt men getroffen door de enorme dieptewerking en betrokkenheid van de schilder, die hiermee zijn gevoelens en verbondenheid met de natuur op een realistische wijze vastlegt. Daarom is zijn werk zo gezocht, niet allen in eigen regio,maar ook ver daarbuiten.Zozal menig schilderij van Gert Jan Veenstra nog de grens overgaan.
G.J. Veenstra archief 6
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 13
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 14
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 15
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 16
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 17
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 19
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 2
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers was born1886, in The Hague, died 1947 in Nunspeet. Painter of landscapes,landscape with figures,, waterscapes, urban landscapes and harbourscenes. It wasonly in 1989 that the works of Viegers, a painter of typical Dutch scenes, appeared in the auction rooms. In 2001 a retrospective of this output was held at the Stedelijk Museum in Zwolle.
Ben Viegers archief 20
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 21
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 22
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 24
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 25
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 26
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 27
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 28
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 29
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 3
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 30
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 31
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 32
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 33
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers was born1886, in The Hague, died 1947 in Nunspeet. Painter of landscapes,landscape with figures,, waterscapes, urban landscapes and harbourscenes. It wasonly in 1989 that the works of Viegers, a painter of typical Dutch scenes, appeared in the auction rooms. In 2001 a retrospective of this output was held at the Stedelijk Museum in Zwolle.
Ben Viegers archief 57
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 58
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 59
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 6
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 61
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 62
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 63
Omschrijving
Sr# archived icon Zeegezicht, Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 64
Omschrijving
Sr# archived icon Stadsgezicht Leiden met de Marekerk, Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 67
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 70
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 71
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 72
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 73
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 74
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 75
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 76
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 77
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 78
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 79
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 80
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 81
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 82
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 83
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 84
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 85
Omschrijving